Κολπάκι: Πως να μάθω το παιδί μου να μην φοβάται τον γιατρό

Ο γιος μου ως προωράκι, έχει φάει τους γιατρούς με το κουτάλι. Και φυσικά με το που τους βλέπει κλαίει. Δεν χρειάζεται καν να τον ακουμπήσει ο γιατρός. Είναι αυτό που λένε σύνδρομο της λευκής μπλούζας:)

Τώρα πια όμως είναι σχεδόν 2,5. Μιλάει. Συνεννοούμαστε! Πως του έμαθα λοιπόν να μην φοβάται τον γιατρό. Με παραμύθια και παιχνίδι!

Πήραμε ένα βιβλίο με ένα αρκουδάκι, που μιλάει για τον γιατρό με λίγες εικόνες. Του το διάβασα μερικές φορές, παρόλο που δεν ήταν από τα αγαπημένα του. Την δουλειά του την έκανε.

Στην συνέχεια πήραμε ένα φτηνό σετ γιατρού με 5 ευρώ, από γνωστό πολυκατάστημα και παίξαμε τον γιατρό. Το γέλιο που ρίξαμε δεν λέγεται! Στην αρχή ο ασθενής ήταν ένα αρκουδάκι και στην συνέχεια ο μπαμπάς μας!

Το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξηγήσετε και στην πράξη την διαδικασία αλλά και να καταλάβετε όλες τις ανησυχίες των παιδιών, μιας και πολλές φορές δυσκολεύονται να τις εκφράσουν με λόγια. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μια κούκλα ή ένα αρκουδάκι για να πάρει το ρόλο του μικρού παιδιού και να παραστήσετε το σενάριο του γιατρού που θα μετρήσει το ύψος και το βάρος ως μέρος της εξέτασης ρουτίνας. Μπορείτε μέσα από το βιωματικό παιχνίδι να χρησιμοποιήσετε παιχνίδια ρόλων για να δείξετε πώς ο γιατρός μπορεί:

• να χρησιμοποιεί ένα πιεσόμετρο που "αγκαλιάζει το χέρι"
• να κοιτάξει στο στόμα (και θα πρέπει να κρατήσει τη γλώσσα προς τα κάτω με ένα ξυλάκι για λίγα δευτερόλεπτα για να δει το λαιμό)
• να κοιτάξει στα μάτια και στα αυτιά
• να ακούσει το στήθος και την πλάτη με ένα στηθοσκόπιο
• να πατήσει την κοιλιά για να ακούσει ή να αισθανθεί τι είναι μέσα
• να δει γρήγορα ότι οι "ιδιωτικές περιοχές" είναι υγιείς

Είναι σημαντικό για τους γονείς να πουν στα παιδιά τους ότι αυτό που τους έχουν διδάξει σχετικά με την προστασία κάποιων μερών του σώματος (π.χ. γεννητικά όργανα) εξακολουθεί να είναι αλήθεια, αλλά ότι οι γιατροί, οι νοσοκόμες και οι γονείς πρέπει να εξετάζουν κάποιες φορές όλα τα μέρη του σώματος. Δώστε έμφαση, όμως, ότι μόνο αυτοί οι άνθρωποι είναι οι εξαιρέσεις.

Οπότε μετά από αυτή την προετοιμασία, όταν πήγαμε στην παιδίατρο μας για εμβόλιο, ο Νικόλας το είδε σαν παιχνίδι. Όταν η γιατρός ψαχούλευε την κοιλίτσα του, της είπε ότι έχει μέσα ζαμπόν! Όταν κοίταζε το στόμα του, της είπε ότι έχει βγάλει πολλά δόντια! Γενικά, το διασκέδαζε! 

Φυσικά θαύματα δεν γίνονται, και κάποιες αντιδράσεις είναι αυτονόητες. Όταν στο τέλος είδε την γιατρό να ετοιμάζει το εμβόλιο, άρχισε να κλαίει και μου είπε, "μαμά, φοβάμαι τώρα, όσι άλλο ζιατρό!". Ε μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :)

Τα δικά σας παιδιά πότε σταμάτησαν να φοβούνται τον γιατρό και πως;

Πηγή: familylife.gr