Περνάμε οικογενειακώς μια δύσκολη φάση λόγω ασθένειας του μπαμπά μου. Η μαμά μου εκεί βράχος. Δίπλα του παρόλο που ακούει τα εξ αμάξης. Αυτές τις ημέρες τα πρωινά πάω εγώ και την αλλάζω για να ξεκουραστεί.
Είναι λοιπόν σε ένα δωμάτιο εδώ πιο κάτω ένα ΠΟΛΥ ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο παππούς πρέπει να είναι εξακοσίων και η γιαγιά πεντακοσίων ενενήντα! Δεν πρέπει να έχουν παιδιά, γιατί δεν έχω δει ποτέ κανέναν εκτός μιας αποκλειστικής που έρχεται τα βράδια. Κουτσομπόοοολααααα!
Η γιαγιά λοιπόν κάθεται δίπλα του όλη μέρα. Γραφική φιγούρα με το μαντήλι της και την ρόμπα της. Ο παππούς πρέπει να έχει κάτι που επηρεάζει την συμπεριφορά του, μπορεί βέβαια και να το έχει χούι που λέμε στο χωριό μου, και συνέχεια φωνάζει.
Τραβάει τους ορούς! Χτυπάει την γιαγιά, βρίζει! Κακός μπελάς λέμε! Το λέει η καρδούλα του ακόμη, αλλά τα ακούει η γιαγιά.
Η γιαγιά από την άλλη αντιδρά πολύ έντονα! Τσιρίζει, κλαίει, μηηηηηηη, όοοχιιιιι κλπ κλπ Καταλάβατε σκηνικό.
Σήμερα λοιπόν περνώντας απέξω, και όντας διακριτικότατη, γύρισα και τους κοίταξα. Η γιαγιά ήταν σκυμμένη επάνω του, τον χάιδευε και του τραγουδούσε. Του τραγουδούσε ένα από αυτά τα τραγούδια που ακούμε στα ντοκυμαντερ της ΕΡΤ(ποιας; πάει αυτή τα μάθατε τα χαΐρια μας...). Με την φωνή της παραδοσιακής γιαγιάκας, έλεγε κάτι στίχους που το μόνο που συγκράτησα ήταν "... να με παρηγορείς...".
Όχι πείτε μου, πόσο συγκινητική εικόνα είναι αυτή; Έχουν περάσει μαζί τόσα και περνάνε ακόμη. Και όμως μετά από τόσα χρόνια έχουν μεταξύ τους έναν ιδιαίτερο δεσμό.
Έτσι και η μαμά μου, παρόλο που δεν καταλαβαίνω πολλές από τις επιλογές της, τις συμπεριφορές της, στέκεται δίπλα στον πατέρα μου. Άραγε εμείς τα νέα ζευγάρια, θα είμαστε έτσι; Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα είναι. Η αγάπη άραγε με τα χρόνια περνά; Μεγαλώνει; Μικραίνει;
Είναι λοιπόν σε ένα δωμάτιο εδώ πιο κάτω ένα ΠΟΛΥ ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο παππούς πρέπει να είναι εξακοσίων και η γιαγιά πεντακοσίων ενενήντα! Δεν πρέπει να έχουν παιδιά, γιατί δεν έχω δει ποτέ κανέναν εκτός μιας αποκλειστικής που έρχεται τα βράδια. Κουτσομπόοοολααααα!
Η γιαγιά λοιπόν κάθεται δίπλα του όλη μέρα. Γραφική φιγούρα με το μαντήλι της και την ρόμπα της. Ο παππούς πρέπει να έχει κάτι που επηρεάζει την συμπεριφορά του, μπορεί βέβαια και να το έχει χούι που λέμε στο χωριό μου, και συνέχεια φωνάζει.
Τραβάει τους ορούς! Χτυπάει την γιαγιά, βρίζει! Κακός μπελάς λέμε! Το λέει η καρδούλα του ακόμη, αλλά τα ακούει η γιαγιά.
Η γιαγιά από την άλλη αντιδρά πολύ έντονα! Τσιρίζει, κλαίει, μηηηηηηη, όοοχιιιιι κλπ κλπ Καταλάβατε σκηνικό.
Σήμερα λοιπόν περνώντας απέξω, και όντας διακριτικότατη, γύρισα και τους κοίταξα. Η γιαγιά ήταν σκυμμένη επάνω του, τον χάιδευε και του τραγουδούσε. Του τραγουδούσε ένα από αυτά τα τραγούδια που ακούμε στα ντοκυμαντερ της ΕΡΤ(ποιας; πάει αυτή τα μάθατε τα χαΐρια μας...). Με την φωνή της παραδοσιακής γιαγιάκας, έλεγε κάτι στίχους που το μόνο που συγκράτησα ήταν "... να με παρηγορείς...".
Όχι πείτε μου, πόσο συγκινητική εικόνα είναι αυτή; Έχουν περάσει μαζί τόσα και περνάνε ακόμη. Και όμως μετά από τόσα χρόνια έχουν μεταξύ τους έναν ιδιαίτερο δεσμό.
Έτσι και η μαμά μου, παρόλο που δεν καταλαβαίνω πολλές από τις επιλογές της, τις συμπεριφορές της, στέκεται δίπλα στον πατέρα μου. Άραγε εμείς τα νέα ζευγάρια, θα είμαστε έτσι; Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα είναι. Η αγάπη άραγε με τα χρόνια περνά; Μεγαλώνει; Μικραίνει;
