- Θα το κακομάθεις με τις πολλές αγκαλιές.
- Άστο να κλάψει δεν παθαίνει τίποτα.
- Ωχ ωχ, δεν σε βλέπω καλά, όλο αγκαλιές θέλει.
- Έμαθε μέσα στο μάρσιπο και δεν κάθεται ήσυχο αλλού, κακομοίρα μου, τι σε περιμένει.
Αυτά είναι λίγα από αυτά που ακούμε οι μαμάδες, που έχουμε μωρά που είναι "γκρινιάρικα". Εμένα η μπέμπα είναι γκρινιάρα. Καλά ειδικά στην αρχή που δεν είχαμε βρει τον ρυθμό μας; Ο ορισμός της γκρίνιας. Έκλαιγε η μπέμπα, έκλαιγα και γω μερικές φορές. Και να σε ρωτάνε, μα γιατί κλαίει το μωρό;;; Ε που να ξέρω, γιατί κλαίει το μωρό! Το τάισα, το ξέχεσα, το έπλυνα, το κοίμισα, τι $#@!$#@!%! θέλει;;;;;
Αγκαλιά θέλει! Είναι σπάνιες οι φορές που η μπέμπα έκλαιγε, την έπαιρνα αγκαλιά και δεν σταματούσε. Αγκαλιές και βόλτες! Χιλιόμετρα ολόκληρα στον διάδρομο, στην βεράντα, ακόμη και επί τόπου! Και μάρσιπο. Ώρες με το μάρσιπο. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, σιδέρωμα ακόμη και κρυφτό με τον μεγάλο και την μπέμπα στο μάρσιπο. Λαμπαδιάσαμε καλοκαιριάτικα! Αλλά δεν έκλαιγε! Αυτό αρκεί!
Γνωρίζετε κάποιο παιδί που να κακόμαθε από την πολλή αγάπη; Το να δείχνεις την αγάπη σου, να φροντίζεις και να μην αφήνεις το παιδί σου να κλαίει είναι κακό; Δεν νομίζω. Αντίθετα, είναι καλό, είναι...ένστικτο. Μπορώ να του στερήσω κάτι που το βλέπω ότι το έχει ανάγκη; Όχι. Αυτό είναι κακό.
Διάβασα το εξής εδώ. "... Όσα περισσότερα του δώσετε τώρα τόσο πιο εύκολα θα αυτονομηθεί και θα ανεξαρτητοποιηθεί. Αν του στερήσετε αυτό που σας ζητάει τώρα για να αντέξει το “αμόκ” της ύπαρξης τόσο πιο προσκολλημένος και φοβικός άνθρωπος θα γίνει....
Δώστε την αγάπη σας και την προσοχή σας πλουσιοπάροχα και πάντα μα πάντα όταν κλαίει να πηγαίνετε. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να επικοινωνήσει μαζί σας τον πανικό του και την ανάγκη του. Πάντα να πηγαίνετε όταν κλαίει. Δεν έχει άλλο τρόπο να σας μιλήσει....."
Ε λοιπόν, το μωρό μου μου μιλάει και εγώ οφείλω να το ακούσω, όσο και αν με κουράζει κάποιες φορές αυτό!
