Τι πιο ωραίο για ένα μωράκι, από το να πιπιλάει την πιπίλα του ή το δαχτυλάκι του;
Στην κοιλιά μου ακόμα η Αγνή, είχε δείξει την τάση της να πιπιλάει το δάχτυλό της. Σε έναν από τους υπέρηχους που έκανα την είδαμε πεντακάθαρα με το δάχτυλο στο στόμα... Και να το δίλημμα!!! Δάχτυλο ή πιπίλα; Πιπίλα ή δάχτυλο;
Από τις πρώτες κιόλας επισκέψεις, η παιδίατρο μας είχε πει "η πιπίλα κόβεται γύρω στα 3-4 το πολύ... το δάχτυλο πολύ αργότερα..." Μέχρι 3 μηνών η Αγνή δεν είχε δείξει προτίμηση σε κανένα από τα δύο ώσπου σιγά σιγά άρχισε να βάζει το δάχτυλο στο στόμα... Μια - δύο... τι να κάνουμε της δώσαμε μια πιπίλα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν της άρεσε, κάθε άλλο μάλιστα την ήθελε με χαρά! Αλλά όταν δεν υπήρχε πιπίλα διαθέσιμη, έβαζε και τον αντίχειρα στο στόμα.
Πιπίλα και δάχτυλο λοιπόν!
Αυτό πάντως που έχω καταλάβει είναι ότι αν το παιδί βάλει το δάχτυλο στο στόμα δύσκολα του το βγάζεις. Είναι μια προτίμηση που δεν μπορείς ευκολα να του την κόψεις... απλά μπορείς να του προσφέρεις την πιπίλα σαν εναλλακτική!
Εξάλλου αποτελεί μια φυσική ανάγκη του μωρού και το βοηθάει να ηρεμήσει και να νιώθει ασφάλεια. Σε αυτή την ηλικία το στόμα είναι για το μωρό η μεγαλύτερη πηγή απόλαυσης, ένα πολύτιμο εργαλείο, όχι μόνο για να φάει αλλά και για να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η πιπίλα το αγαπημένο αξεσουάρ των μωρών αλλά και των μαμάδων, αφού εξασφαλίζει την γαλήνη και των δυο!
Στην περίπτωση που το μωρό θηλάζει, έρχεται άμεσα σ’ επαφή με τον μαστό της μητέρας, τον οποίο μέχρι περίπου τους εννέα μήνες του θεωρεί μέρος του δικού του σώματος. Μέσω αυτής της διαδικασίας ηρεμεί, φέρει την ύπαρξή του χωρίς άγχος και, τις ώρες που δεν θηλάζει, εξακολουθεί να θεωρεί ότι ο μαστός είναι εκεί. Εάν τον έχει ακόμα ανάγκη, τον αναζητεί, κι αν δεν τον βρει, το να ανακαλύψει το δάχτυλό του και να το πιπιλίσει, το βοηθά. Εάν αυτό συμβεί, το αφήνουμε στην ησυχία του, και απλώς στον επόμενο θηλασμό παρατείνουμε τη διάρκειά του, αλλά και την ώρα που το κρατάμε αγκαλίτσα όταν αυτός τελειώσει. Αν τώρα τρέφεται με το μπιμπερό, ας κάνουμε το ίδιο! Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η πιπίλα, και στις δύο περιπτώσεις, είναι ένα απολύτως περιττό ξένο αντικείμενο, που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο νεογέννητο και τη μητέρα.
Μετά τους εννέα μήνες, που το μωρό αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα είναι μία άλλη από το ίδιο, θορυβείται. Το άγχος που προκαλεί αυτή η διαπίστωση καταλαγιάζει μόνο με τη σταθερή και συχνή επανεμφάνιση της μητέρας. Εάν «κάνει δάχτυλο» απ’ αυτήν την ηλικία και μετά, απλώς σημαίνει ότι δεν εισπράττει την ασφάλεια που χρειάζεται. Σήμα, λοιπόν, για να «διορθώσουμε» τη στάση μας! Έτσι και πάλι το να του δώσουμε πιπίλα, μόνο εμάς καθησυχάζει. Το παιδί το καθηλώνει στο στάδιο που βρίσκεται και το απομονώνει!
Μέχρι πότε όμως μπορεί ένα παιδί να έχει πιπίλα;
Μπορεί αυτό να έχει συνέπειες στη γλωσσική του πορεία;
Ποιες είναι οι αρνητικές συνέπειες του μακρόχρονου πιπιλίσματος που μπορεί να σχετίζονται με το λόγο;
Μπορεί να προκαλέσει κάποιες παραμορφώσεις στο στόμα και ορθοδοντικά προβλήματα, αφού πιέζονται τα δόντια και η γνάθος και χαλάει η αρμονική τους σχέση. Αυτό μπορεί βέβαια να αποφευχθεί αν το σταματήσουμε πριν την ηλικία των 3 ετών όπου δεν έχουν ακόμα βγεί όλα τα καινούρια δοντάκια.
Παραμορφώσεις στα δόντια και στη γνάθο, μπορεί αργότερα να σημαίνει δυσκολία στη σωστή εκφορά κάποιων φωνημάτων (π.χ. /σ/, /ζ/,/ξ/,/ψ/ όπου απαιτείται καλή σύγκλιση των δοντιών κτλ)
Δεν ενισχύεται, αλλά αντιθέτως παρεμποδίζεται το φωνητικό παιχνίδι του μωρού, με αποτέλεσμα το βάβισμά του και το παιχνίδι με τις φωνούλες να είναι μειωμένο. Το μωρό δεν εξοικειώνεται πολύ με τις κινήσεις του στόματος, της γλώσσας και των χειλιών που μετέπειτα θα το βοηθήσουν να παράγει τις πρώτες του λεξούλες.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί με τη χρήση της πιπίλας και του δακτύλου για να μπορέσουμε να αποφύγουμε μελλοντικές δυσκολίες.
Παν μέτρον άριστον λοιπόν και στην περίπτωση της πιπίλας!!!
Τι προτιμάει το δικό σας παιδί;
Πως αντιμετωπίσατε το θέμα πιπίλα ή δάχτυλο;
Πότε έκοψε την πιπίλα;
