Οι κανόνες, τα όρια και τα όχι, είναι μέσα στην ζωή μας και αργά ή γρήγορα, το παιδί μας θα έρθει αντιμέτωπο με αυτά. Πρέπει λοιπόν να το προετοιμάσουμε, όχι μόνο για να μάθει να σέβεται τους κανόνες της οικογένειας, αλλά και τους κανόνες που θα κληθεί να σεβαστεί μεγαλώνοντας.
Εμείς τον Νικόλα τον έχουμε αφήσει πολύ χαλαρό. Νομίζω ότι οι κανόνες που του έχουν τεθεί είναι πολύ λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα. Πριν λίγες ημέρες λοιπόν την ώρα που είχε έρθει η δασκάλα του και παίζαμε, ο Νικόλας άρχισε να εκσφεντονίζει τα παιχνίδια του, με όλη του την δύναμη και ήθελε να δει τηλεόραση.
Άλλες φορές αυτό που θα γινόταν θα ήταν ή να δει τηλεόραση, ή να κλάψει επειδή δεν τον αφήνουμε να δει και μετά από ούτε 3 λεπτά κάποιος θα έλεγε, μωρέ άφησε τον να δει λίγο.. Και θα έβλεπε.
Αυτή την φορά ήταν αλλιώς. Να πω την αλήθεια ντράπηκα που είχε τέτοια συμπεριφορά ο μικρός και ντράπηκα που δεν ήξερα πως να αντιδράσω μπροστά στην δασκάλα του. Επίσης κατάλαβα ότι πρέπει επιτέλους ο μικρός να μάθει τι επιτρέπεται να κάνει και τι όχι.
Μας καθοδήγησε λοιπόν η δασκάλα του. Με το που είχε αυτή την αντίδραση, τον κατεβάσαμε από την καρέκλα που καθόταν και παίζαμε και του είπαμε με ηρεμία ότι, αν δεν θες να παίξεις να φύγεις από εδώ, να πας μέσα στο δωμάτιό σου μόνος σου, ή όπου αλλού θες. Εμείς θα κάτσουμε εδώ και θα παίξουμε. Αφού εσύ θες να μην παίξεις φύγε. Έτσι ο Νικόλας συνέχισε να κλαίει και να ζητάει τηλεόραση πιο έντονα και εμείς τον αγνοούσαμε και συνεχίσαμε να παίζουμε.
Εκεί άρχισε το ψεύτικο κλάμα. Και το λέω ψεύτικο, γιατί έκανε παύσεις για να δει τι παίζουμε. Και μόλις τον κοιτούσα ξανάρχιζε.
Συνεχίσαμε να τον αγνοούμε και κάποια στιγμή τον ρώτησα αν θέλει να φέρω την καρέκλα του να κάτσει μαζί μας. Η δασκάλα αμέσως με μάλωσε και μου είπε ότι αν ο Νικόλας θέλει να έρθει, να φέρει μόνος του την καρέκλα, γιατί εκείνος την πήγε μακρυά και εκείνος επέλεξε να κατέβει.
Μου είπε επίσης ότι λέγοντάς του να τον βάλω στην καρέκλα του, ουσιαστικά υποχωρώ και του δίνω να καταλάβει ότι τον περιμένω να έρθει να παίξουμε, ενώ αυτό που θέλουμε είναι να καταλάβει ότι αν θέλει να παίξει, πρέπει να έρθει μόνος του και να παίξει με τους δικούς μας κανόνες.
Και πράγματι, με το που είπα έτσι το κλάμα κορυφώθηκε! Το παλιο-σκουληκάκι! Λίγη ώρα μετά συνεχίζοντας να τον αγνοούμε, βλέπω έκπληκτη τον Νικόλα να σέρνει την καρέκλα του να την φέρνει να κάτσει μαζί μας! Εγώ και η δασκάλα προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα γέλια μας και μου έκανε νοήματα να συνεχίσω να τον αγνοώ. Έτσι ο Νικόλας έφερε την καρέκλα του και συνέχισε το παιχνίδι μαζί μας, με τους δικούς μας κανόνες.
Χρειάστηκε κάπου ένα τέταρτο κλάμα με παύσεις. Χρειάστηκε με ηρεμία να του λέμε ότι είναι δική του επιλογή αυτό που συμβαίνει. Δεν θυμώσαμε. Δεν μιλήσαμε απότομα. Δεν τον κατηγορήσαμε, ούτε του είπαμε ότι είναι κακό παιδί. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο Νικόλας έμαθε ότι δεν περνάει πάντα το δικό του. Έμαθε να διαχειρίζεται τον θυμό του. Πολύ σημαντικό! Και μάλιστα ο θυμός του ήταν εποικοδομητικός! Είχε αποτέλεσμα!
Δεν πήγε τσάμπα το κλάμα του, ίσα ίσα τον βοήθησε. Έτσι από εκείνη την ημέρα, εφαρμόζουμε αυτή την μέθοδο. Και οι δυο γονείς. Περνάμε όλοι πολύ καλύτερα. Δεν λέμε σε όλα όχι. Προς θεού. Και φυσικά κάποια χατιράκια του τα κάνουμε. Αλλά δεν τον αφήνουμε να κοπανάει το τραπέζι με το σφυρί του! Ούτε την τηλεόραση. Ούτε να πετάει τα πράγματά του. Ούτε να ζωγραφίζει τους τοίχους και τα πατώματα.
Καλά τα πήγαμε τι λέτε; Εσείς βάζετε όρια στα μικρά σας; Και τι κόλπα χρησιμοποιείτε;
Αυτή την φορά ήταν αλλιώς. Να πω την αλήθεια ντράπηκα που είχε τέτοια συμπεριφορά ο μικρός και ντράπηκα που δεν ήξερα πως να αντιδράσω μπροστά στην δασκάλα του. Επίσης κατάλαβα ότι πρέπει επιτέλους ο μικρός να μάθει τι επιτρέπεται να κάνει και τι όχι.
Μας καθοδήγησε λοιπόν η δασκάλα του. Με το που είχε αυτή την αντίδραση, τον κατεβάσαμε από την καρέκλα που καθόταν και παίζαμε και του είπαμε με ηρεμία ότι, αν δεν θες να παίξεις να φύγεις από εδώ, να πας μέσα στο δωμάτιό σου μόνος σου, ή όπου αλλού θες. Εμείς θα κάτσουμε εδώ και θα παίξουμε. Αφού εσύ θες να μην παίξεις φύγε. Έτσι ο Νικόλας συνέχισε να κλαίει και να ζητάει τηλεόραση πιο έντονα και εμείς τον αγνοούσαμε και συνεχίσαμε να παίζουμε.
Εκεί άρχισε το ψεύτικο κλάμα. Και το λέω ψεύτικο, γιατί έκανε παύσεις για να δει τι παίζουμε. Και μόλις τον κοιτούσα ξανάρχιζε.
Μου είπε επίσης ότι λέγοντάς του να τον βάλω στην καρέκλα του, ουσιαστικά υποχωρώ και του δίνω να καταλάβει ότι τον περιμένω να έρθει να παίξουμε, ενώ αυτό που θέλουμε είναι να καταλάβει ότι αν θέλει να παίξει, πρέπει να έρθει μόνος του και να παίξει με τους δικούς μας κανόνες.
Και πράγματι, με το που είπα έτσι το κλάμα κορυφώθηκε! Το παλιο-σκουληκάκι! Λίγη ώρα μετά συνεχίζοντας να τον αγνοούμε, βλέπω έκπληκτη τον Νικόλα να σέρνει την καρέκλα του να την φέρνει να κάτσει μαζί μας! Εγώ και η δασκάλα προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα γέλια μας και μου έκανε νοήματα να συνεχίσω να τον αγνοώ. Έτσι ο Νικόλας έφερε την καρέκλα του και συνέχισε το παιχνίδι μαζί μας, με τους δικούς μας κανόνες.
Χρειάστηκε κάπου ένα τέταρτο κλάμα με παύσεις. Χρειάστηκε με ηρεμία να του λέμε ότι είναι δική του επιλογή αυτό που συμβαίνει. Δεν θυμώσαμε. Δεν μιλήσαμε απότομα. Δεν τον κατηγορήσαμε, ούτε του είπαμε ότι είναι κακό παιδί. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο Νικόλας έμαθε ότι δεν περνάει πάντα το δικό του. Έμαθε να διαχειρίζεται τον θυμό του. Πολύ σημαντικό! Και μάλιστα ο θυμός του ήταν εποικοδομητικός! Είχε αποτέλεσμα!
Δεν πήγε τσάμπα το κλάμα του, ίσα ίσα τον βοήθησε. Έτσι από εκείνη την ημέρα, εφαρμόζουμε αυτή την μέθοδο. Και οι δυο γονείς. Περνάμε όλοι πολύ καλύτερα. Δεν λέμε σε όλα όχι. Προς θεού. Και φυσικά κάποια χατιράκια του τα κάνουμε. Αλλά δεν τον αφήνουμε να κοπανάει το τραπέζι με το σφυρί του! Ούτε την τηλεόραση. Ούτε να πετάει τα πράγματά του. Ούτε να ζωγραφίζει τους τοίχους και τα πατώματα.
Καλά τα πήγαμε τι λέτε; Εσείς βάζετε όρια στα μικρά σας; Και τι κόλπα χρησιμοποιείτε;
