Οι αρνητικές επιδράσεις της τηλεόρασης στα παιδιά έχουν μελετηθεί σε βάθος και είναι γνωστές στους επιστήμονες, και μέσω της τηλεόρασης και του τύπου έχουν γίνει γνωστές και στους γονείς. Παρόλα αυτά η γνώση δεν φαίνεται να επηρεάζει σημαντικά τους γονείς στο ζήτημα της παιδικής τηλεθέασης. Αυτό συμβαίνει επειδή η τηλεόραση είναι μια φτηνή και, αρκετές φορές, αποτελεσματική baby-sitter, ή και ένας εύκολος τρόπος να "εκβιάσεις" το παιδί να φάει, να διαβάσει, να κάνει ότι ο μεγάλος θέλει.
Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής αναφέρει τα εξής: «Τα παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας βρίσκονται σε συνεχή φάση εκμάθησης νέων πραγμάτων. Τα 2 πρώτα έτη της ζωής τους είναι ιδιαιτέρως σημαντικά για την αύξηση του εγκεφάλου και την ανάπτυξη κοινωνικών, συναισθηματικών και γνωστικών δεξιοτήτων. Σε αυτή τη φάση, η επαρκή και θετική αλληλεπίδραση των παιδιών με γονείς και άλλα παιδιά είναι κρίσιμη και μπορεί να εμποδιστεί από την πολύωρη τηλεθέαση με απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες…η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής δεν συστήνει την τηλεθέαση σε παιδιά κάτω των 2 ετών». Αλλά, και στα μεγαλύτερα παιδιά (3-7 ετών), ο χρόνος τηλεθέασης δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 20 λεπτά ημερησίως.
Τα παιδιά, καθώς παίζουν, χρησιμοποιούν και αναπτύσσουν τη δική τους δημιουργική φαντασία. Καθώς το κάνουν αυτό κερδίζουν γνώση και ο εγκεφαλός τους δημιουργεί νέες συνάψεις και εξελίσσεται.
Η τηλεόραση, όμως, από μόνη της είναι μία τεράστια δεξαμενή φαντασίας που εισάγει τα παιδιά στον δικό της εντυπωσιακά φανταστικό κόσμο και τα εθίζει σε παθητική απορρόφηση κάθε είδους αρνητικών και αντιπαιδαγωγικών μηνυμάτων. Τους δίνει δηλαδή μασημένη τροφή. Τα καθιστά απλούς θεατές και όχι πρωταγωνιστές στο παιχνίδι και την ζωή!
Αν λοιπόν ένα παιδί είναι μπροστά στην τηλεόραση για αρκετή ώρα της ημέρας μπορεί, να καθυστερήσει να μιλήσει, μπορεί να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει, μπορεί να αποκτήσει κινητικά προβλήματα, να γίνει αντικοινωνικό ή επιθετικό. Οι αρνητικές επιδράσεις είναι πολλές και επιστημονικά αποδεδειγμένες.
Και τα επιχειρήματα του στυλ, "εντάξει μωρέ και εμείς σε μια τηλεόραση μπροστά μεγαλώσαμε τι πάθαμε;" ή "άσε το παιδί να δεί, μέσα στην ζωή είναι αυτά, θα πάει σχολείο και θα το κοροιδεύουν που δεν ξέρει", είναι επικίνδυνα και αφελή.
Ας κλείσουμε λοιπόν την τηλεόραση, ας σηκωθούμε απο τους καναπέδες όση ώρα το παιδί μας, μας έχει ανάγκη να παίξουμε. Ούτω η άλλως μας βλέπει τόσες λίγες ώρες κάθε μέρα.
Φυσικά δεν πρέπει να γινόμαστε και υστερικοί. Αν έχει τον μεγάλο αγώνα της ομάδας του μπαμπά, φυσικά και μπορεί να το δει. 'Η αν παίζει ο σουλειμάν και η γιαγιά τον παρακολουθεί συστηματικά (βλέπε την μαμά μου) ας τον δει. Φυσικά και μπορούμε να δούμε τηλεόραση αν το επιθυμήσουμε.
Δεν όμως αφήνουμε το παιδί να χαζεύει μπροστά στην τηλεόραση συστηματικά. Μπορεί όσο ο ένας γονιός παρακολουθεί κάτι, ο άλλος να απασχολεί το πιτσιρίκι με κάτι άλλο.
Και αν το παιδί σας έχει ήδη "λατρέψει" την τηλεόραση πως την κόβουμε; Ε αυτό θα το πούμε σε ένα άλλο post γιατί τα είδαμε και τα πάθαμε που λένε!
