Έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο…
Ένα βιβλίο, δώρο από τη φίλη μου Κατερίνα για την Αγνή…
Ένα ποίημα γραμμένο από τον Γιάννη Ρίτσο, εμπνευσμένο και
αφιερωμένο στην κόρη του Έρη...
Ο ίδιος ο Ρίτσος το χαρακτηρίζει ‘Μικρή εγκυκλοπαίδεια
υποκοριστικών’ για την κόρη του...
Ένα μικρό απόσπασμα θέλω να μοιραστώ μαζί σας…
ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δεν νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ’ ουρανού.
Σ’ ένα μαξιλάρι – φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκα.
Όλη η πλάση
στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ’ το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Όλα τ’ αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Σιγά, μανούλα,
σιγά.
Θα το ξυπνήσεις.
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.
Τί αγέρα που φέρνει
έτσι που ανοιγοκλείνεις
τα
ματόκλαδά σου
…..
