 |
| via |
Λοιπόν αυτός είναι δικός μου όρος, που απορώ γιατί δεν υπάρχει σε όλα αυτά τα εκπαιδευτικά άρθρα που διαβάζουμε όλες εμείς οι νέες μαμάδες, με ίντερνετ ντε, που θέλουμε να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας με την τελευταία λέξη...της ψυχολογίας.
Ο Νικόλας μου είναι στιγμές που γίνεται ο γνωστός "Μικρός Νικόλας" ή αλλιώς ένας μικρός ταλιμπαν. Τα θέλω του πρέπει να γίνουν όχι τώρα, αλλά έπρεπε να έχουν ήδη γίνει. Το στόμα του πετάει κουβέντες απείρου κάλλους, π.χ. "Μαμά μην λες βλακείες, δεν θα κοιμηθώ" και τα χέρια του έχουν πάρει φωτιά, δηλαδή τρώμε και ξύλο αμα λάχει!
Εχθές είχαμε πάει στο πάρτι γενεθλίων της Αγνής και ο Νικόλας είχε απίστευτη συμπεριφορά. Ούρλιαζε, πετούσε τα παιχνίδια κάτω, έσπρωχνε τα άλλα παιδιά και δεν άκουγε τίποτα. Εγώ είχα μείνει άφωνη και άπραχτη στον καναπέ, ναι ναι σαν αυτές τις μαμάδες που κοροϊδεύω, μην ξέροντας πως πρέπει να αντιδράσω! Τι κάνεις όταν το παιδί σου μαλώνει με τα άλλα παιδιά και έχει άδικο; Επεμβαίνεις; Τα αφήνεις να τα βρούνε; Όταν αρχίσουν τα σπρωξίδια; Όταν το παιδί σου έχει ανάρμοστη συμπεριφορά τι κάνεις;
Με ένα φίλο είχα την εξής κουβέντα. Του λεγα τα κατορθώματα του καμαριού μου και με ρωτάει, "Καμιά σφαλιάρα του έχεις δώσει;". "Όχι βέβαια", λέω εγώ!"Και εγώ έτσι ήμουν, αλλά σαν την σφαλιάρα δεν είναι τίποτα!". Να πω ότι δεν τον πιστεύω; τον πιστεύω. Απλά έχοντας φάει μπόλικες σφαλιάρες σαν παιδί, είμαι σίγουρη ότι δεν θα το κάνω.
Και όλα αυτά ξεκίνησαν τους τελευταίους μήνες. Οπότε είπα να τον πάρω με το καλό. Να εξηγήσω, ότι αυτό δεν είναι σωστό Νικόλα μου, μπλα μπλα μπλα. Πόση ώρα όμως μπορείς να εξηγείς χωρίς ανταπόκριση;
Μετά λέω θα του βάλω συνέπεια, τιμωρία ντε. Κλάμα κακό και αποτέλεσμα μηδέν.
Μετά λέω θα υψώσω την φωνή. Αρχίζω τις φωνές και γίνεται χαμός. Στο καπάκι με πιάνουν οι τύψεις και αρχίζω πάλι γλύκες.
Ωραία, φανταστείτε τώρα αυτές τις τακτικές αντιμετώπισης του "θέματος", με εναλλαγή λεπτού. Psycho εντελώς μιλάμε. Ακόμη και εγώ γελάω με τον εαυτό μου. Κρύο ζέστη, ξέστη κρύο και πάλι από την αρχή!
Το πρόβλημα λοιπόν σε όποια από τις παραπάνω τακτικές και αν ακολουθήσω, αποφάσισα ότι είναι το εξής. Η ανθεκτικότητα στο κλάμα και η υπομονή.
Πρέπει όταν αποφασίσω κάτι, να μείνω στην απόφαση μου, και στην τακτική μου, μέχρι τελικής πτώσης και για πάντα, γιατί αλλιώς το παιδί θα έχει ρίξει τσάμπα κλάμα. Εξού και ο τίτλος.
Παραθέτω απλό παράδειγμα, γιατί μου αρέσουν πολύ.
Το παιδί θέλει να παίξει υπολογιστή, ενώ έχει ήδη ξεπεράσει το ανώτατο χρονικό επιτρεπτό όριο.
Προσέγγιση νούμερο 1
Εξηγείς στο παιδί με αυστηρό ύφος ότι δεν μπορεί να παίξει άλλο υπολογιστή γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν κάνει να ασχολείται με αυτό το μηχάνημα πάνω από την τάδε ώρα και έχουμε κάνει συμφωνία για αυτό και τα διάφορα γνωστά.
Το παιδί, αρνείται. Φωνάζει, χτυπάει, κλαίει, χτυπιέται, πάει στον πιο ευαίσθητο γονέα και κάνει μια από τα ίδια και τα λοιπά.
Ο γονέας επιμένει αλλά μετά από αρκετή ώρα, δεν αντέχει να βλέπει το παιδί να έχει πλαντάξει στο κλάμα. Για πολύ ώρα λέμε! Έχει κοκκινίσει. Τρέχουν οι μύξες. Το καημένο μπορεί να πάθει κάτι. Και όλα αυτά για λίγο υπολογιστή;
Άντε παίξε αγόρι μου αλλά για λίγο ακόμη εντάξει; Εντάξει μαμά!
Ή έρχεται ο σωτήρας μπαμπάς και λέει, έλα ας τον αφήσουμε να παίξει για λίγο ακόμη, εντάξει μαμά; Εντάξει λες και συ η δύσμοιρη. Εντάξει μαμά λέει και το πιτσιρίκι με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μύξα μέχρι το στόμα.
Την επόμενη μέρα το ίδιο. Και την μεθεπόμενη....κλπ κλπ
Προσέγγιση νούμερο 2
Εξηγείς στο παιδί με αυστηρό ύφος ότι δεν μπορεί να παίξει άλλο υπολογιστή γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν κάνει να ασχολείται με αυτό το μηχάνημα πάνω από την τάδε ώρα και έχουμε κάνει συμφωνία για αυτό.
Το παιδί, αρνείται. Φωνάζει, χτυπάει, κλαίει, χτυπιέται, πάει στον πιο ευαίσθητο γονέα και κάνει μια από τα ίδια και τα λοιπά γνωστά.
Ο γονέας κάνει τον σταυρό του και παίρνει δραστικές αποφάσεις με τον άλλο συν-γονέα αγκαζέ. Κλείνουν τον υπολογιστή. Βγάζουν το καλώδιο να μην μπορεί να τον ξανανοίξει. Λένε ξανα στο παιδί,όσο πιο ήρεμα μπορούνε, αφού σίγουρα τους έχουν σπάσει τα νεύρα, ότι δεν μπορεί να παίξει υπολογιστή και ότι εκείνοι θα πάνε στο δωματιό του να παίξουμε τουβλάκια και αν θελήσει μπορεί να έρθει και εκείνος. Το παιδί εξακολουθεί να χτυπιέται αλλά τι στο καλό κάποια στιγμή θα σταματήσει. ε; ναι θα σταματήσει!
Την επόμενη μέρα τα ίδια αλλά με την πρώτη κουβέντα τοπαιδί το πιθανότερο είναι ότι θα έχει πιάσει το μύνημα και θα σταματήσει να επιμένει. Άντε να χρειαστεί να επαναληφθεί το μαρτύριο άλλη μια μέρα. Ε μετά θα ξέρει ότι όταν λέει ο μπαμπάς και η μαμά όχι υπολογιστή το εννοούνε!
Ποια η διαφορά μεταξύ προσέγγισης νούμερο 1 και 2; Ελάτε καλοί μου αναγνώστες, εύκολο είναι.
Στην πρώτη περίπτωση, πέρα από το ότι δεν έχει αποτέλεσμα, το παιδί ρίχνει τσάμπα κλάμα!
Στην δεύτερη όμως περίπτωση, το κλάμα του παιδιού, είναι επικοδομητικό. Είναι ανεκτίμητης αξίας κλάμα. Για την ψυχική υγεία του αλλά και για την δική μας. Τι χρειάζεται λοιπόν; Αυστηρότητα, επιμονή και υπομονή. Χωρίς φωνές. Μόνο για 1, 2 τι να πω, άντε 3 φορές! Μετά τέλος.
Έχει γίνει συμφωνία κυριων. We have a common understanding που λένε και οι φίλοι μας η Άγγλοι.
Εμείς λοιπόν με τον άντρα μου, λόγω του ότι τα έχουμε ψιλοπάιξει, λίγο του ότι μας έκαναν παρατήρηση από το σχολείο, λίγο το ότι τρώμε ξύλο, λέμε να μην ρίξει το παιδί άλλο τσάμπα κλάμα. Λέμε να αντισταθούμε. Τώρα αν θα βγούμε νικητές δεν ξέρω, αλλά θα προσπαθήσουμε.
Και ξέρετε τι λένε; Μικρά παιδιά μικρά προβλήματα, μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα. Και είναι ακόμη μικρός!
