Σκληρή μάνα!

via

Εγώ ως μαμά πολλές φορές, αλλά και ως άνθρωπος γενικά, με πιάνω να είμαι λίγο κυνική να το πω; Σκληρή; Ορθολογίστρια; Αναίσθητη; Πείτε το όπως θέλετε.

Δεν μπορώ ρε παιδί μου να υποκριθώ. Δεν μπορώ να το παίζω καλή και γλυκιά για τα μάτια του κόσμου, όταν από μέσα μου βράζω. Δηλαδή δεν μπορώ να βλέπω τον Νικόλα να χτυπάει με την σιδερένια κουτάλα το τραπέζι του σαλονιού και να χαμογελάω σαν Stepford wife και να λέω, αχ κοίτα το γλυκό μου, έχει τόση ενέργεια!

Δεν μπορώ όταν ο Νικόλας δεν τρώει να κάνω αεροπλανικά. Να τον παρακαλάω, να κάνω καραγκιοζιές. Θα πεινάσει αργότερα. 

Δεν γουστάρω επίσης να λέω ψέματα του στυλ.... Όχι αγόρι μου, στον γιατρό δεν έχει βελόνες, όχι όχι δεν θα κάνουμε εμβόλιο. Και μετά τσαααακ να του κάνω εμβόλιο και να του λέω πάμε να φάμε σοκολάτα.

Επίσης δεν μου αρέσει να τάζω την Άρτα με τα Γιάννενα, σοκολάτες, γλυκά, πατατάκια,παιχνίδια κλπ για να σταματήσει να κλαίει. Θες να κλάψεις; Κλάψε! Θα του εξηγήσω, θα τον καταλάβω, θα προσπαθήσω να τον κάνω να ξεχαστεί, αλλά δεν θα τον παρακαλέσω κιόλας.

Είναι φορές που νευριάζω μαζί του, που θέλω ένα διάλειμμα και τότε πάλι καλά είναι ο Δημήτρης εκεί και σώζει την κατάσταση.
Όχι βέβαια ότι δεν τα έχω κάνει και τα παραπάνω. είναι φορές που ναι τα κάνω, αλλά γενικά δεν...

Επίσης είναι φορές που τον πάω στον παιδότοπο, σε αυτούς που μπαίνουν μέσα στα φουσκωτά και χτυπιούνται και εγώ απλά κάθομαι και κοιτάω το υπερπέραν χαμογελώντας. Ξέρω κάποιους που λένε ότι αυτοί οι παιδότοποι είναι πάρκινγκ και εμπόριο κλπ. Ποσώς με ενδιαφέρει, για να το πω ευγενικά... Είναι μέρες που γυρνάω πτώμα από την δουλειά και δεν θέλω να είμαι μακρυά από το παιδάκι μου που μου έχει τόσο λείψει, αλλά δεν έχω και την σωματική, ψυχική διάθεση να παίξω. Με ξεκουράζει όμως τόσο πολύ να τον βλέπω να χοροπηδά και να διασκεδάζει, που μετά γυρνάω σπίτι και παίζω. 

Άλλο πράγμα ήθελα εντωμεταξύ να γράψω σήμερα στο ποστ αλλά αυτό μου βγήκε. ´Ηθελα να γράψω για τα ψέματα που λέμε στα παιδιά μας, με αφορμή την χθεσινή ημέρα που θα του κάναμε εμβόλιο. Ήταν που στεναχωριόμουν που θα τον τρυπήσουμε για άλλη μια φορά.Τι έχει τραβήξει...

Και ενώ το σκεφτόμουν, με ρωτάει, τι θα κάνουμε τώρα μαμά;

Θα πάμε στον παιδίατρο για εμβόλιο του είπα αμέσως. Έπρεπε να βλέπατε το βλέμμα του Δημήτρη, εκείνη την ώρα.

Έλεγε τα εξής:

• Είσαι άκαρδη;
• Είσαι χαζή;
• Το παιδί μουυυυυυυυ!

Πάλι καλά το καμαράκι μου έχει γίνει τόσο γενναίος. Μου λέει, σιγά, δεν πονάει το εμβόλιο, εγώ είμαι μεγάλος. Δεν είναι από τις μεγάλες βελόνες που μου βάζουν για ώρα (εννοούσε την αιμοληψία). Και έτσι δεν έκλαψε καθόλου!

Mα γιατί τελικά να λέμε ψέματα στα παιδιά; Ίσα ίσα που με την αλήθεια καταφέρνουν να αντιμετωπίζουν καταστάσεις και μάλιστα καλύτερα από ότι εμείς φανταζόμαστε. Έχουν ένα μαγικό τρόπο τα παιδιά να κάνουν και να σκέφτονται τα πράγματα που σε εμάς είναι τόσο πολύπλοκα, και τα αναλύουμε γράφοντας post σαν αυτό, τόσο απλά!