Κάθε φορά που πηγαίνω στην Κεφαλονιά εκτός των άλλων, βιώνω μια ακόμα εμπειρία που νομίζω λίγο πολύ όλοι σας έχετε γευτεί όταν πάτε στο χωριό σας. Αυτή είναι το μοίρασμα και η προσφορά. Βρίσκεις γνωστούς στο δρόμο, στο καφενείο, στην αυλή τους και έχουν πάντα να σου χαρίσουν κάτι από το μποστάνι τους ή τα φρούτα από τα δέντρα τους, αυγά από τις κότες τους και κρασί από το βαρέλι τους. Εκεί που βγαίνεις στην αυλή σου σε φωνάζει η γειτόνισσα για να σου δώσει αυγά, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, ντομάτες, φασολάκια, βερίκοκα, σύκα και ό,τι άλλο γεννά η ευλογημένη γη μας.
Κάπως έτσι ήρθαν στα χέρια μου οι μπουρνέλες. Ή μάλλον κλήθηκα να πάω να τις μαζέψω πρώτα. Ακουστά είχα το φρούτο αυτό αλλά μόλις τις είδα βεβαιώθηκα πως είναι οι γνωστές σε όλους μας βανίλιες!
Τις μάζεψα και κρίμα που δεν έχω φωτογραφίες από το τρίγισμα του δέντρου. Ε… εντάξει, μη φανταστείτε ότι σκαρφάλωσα κιόλας στα κλαδιά του δέντρου και θα με βλέπατε ξεντωμένη να πιάσω τα πιο ψηλά κλαδιά... Ευτυχώς, υπήρχε ένα πεζουλάκι εκεί κοντά οπότε έφτασα και μερικά από τα πιο ψηλά.
Επιστρέφω στο σπίτι λοιπόν, με μια γεμάτη σακούλα με μπουρνέλες. Ούτε πολύ ώριμες, ούτε άγουρες.
Εννοείται έπλυνα και δοκίμασα μερικές και έπειτα google-αρα!
Και βρήκα ότι γίνονται μαρμελάδα.
Εδώ είμαστε λέω… πάμε τώρα να βρούμε την πιο εύκολη συνταγή… οπότε και κατέληξα εδώ.
Ούτε ξεφλούδισμα, ούτε ξεκουκούτσιασμα.
Υλικά:
- 2 κιλά μπουρνέλες
- 2 ποτήρια του κρασιού νερό
- ζάχαρη (σε 3 μέρη μπουρνέλες βάζουμε 2 μέρη ζάχαρη) θα δείτε παρακάτω πως!
- χυμό ενός λεμονιού
Καλό πλύσιμο που το χάρηκε μάλιστα και η Αγνή αφού συμμετείχε σε αυτό και έπειτα το πρώτο βράσιμο.
Αφαίρεσα τους αφρούς... Χαμήλωσα τη φωτιά και τις άφησα να μαλακώσουν ώστε να βγαίνουν εύκολα τα κουκούτσια (περίπου 30 λεπτά).
Την έβγαλα από τη φωτιά και την έβαλα σε ένα πυρέξ για να κρυώσει.
Το χρώμα της ήταν μοναδικό!
Αφαίρεσα τα κουκούτσια με γάντια και έπειτα ξανά στην κατσαρόλα για βράσιμο με τη ζάχαρη. Μετράμε τον πολτό με κούπα, με ποτήρι ή με ένα μπρίκι και σε κάθε 3 γεμίσματα πολτού βάζουμε 2 ίδια γεμίσματα ζάχαρη.
Το άρωμά της ήταν μοναδικό. Και από γεύση υπέροχη… ίσως λίγο ξινούτσικη για αυτούς που θέλουν τη μαρμελάδα γλυκιά. Κατά το τέλος έριξα το χυμό λεμόνι για να μη ζαχαρώσει.
Και βέβαια ο πρώτος κριτής… ποιος άλλος από την Αγνή!
Σε πιατελάκι, σαν γλυκό του κουταλιού. Την έφαγε και δεν έπαψε να κάνει:
Μμμμμ… Μμμμμμ… είναι νόστιμο!!! Μμμμ….
Αυτή ήταν η ανταμοιβή μου!
Μπήκε στα αποστειρωμένα βάζα και έτοιμη για μοίρασμα!
Στη μαμά, στον αδελφό μου, στη Μαργαρίτα, στους κουμπάρους και βέβαια στο γείτονα και κάτοχο της μπουρνελιάς. Α… του υποσχέθηκα να του φτιάξω και πάστα φλώρα (θα έρθει κι αυτή σε επόμενη ανάρτηση)!
Εσείς έχετε γείτονες με μποστάνια; Σας φιλεύουν με τα καλά τους;
