Τώρα που κάνει ζέστη και τα μικρά θα μπορούν να βγαίνουν στις βεράντες, κήπους, εξοχικά και ότι έχει ο καθένας, το κουτσό είναι μια πολύ ωραία ξεχασμένη δραστηριότητα.
 |
 via |
Το κουτσό είναι ένα παραδοσιακό παιδικό παιχνίδι. Θεωρείται κοριτσίστικο συνήθως παιχνίδι, στις σημερινές εποχές σπάνια το επιλέγουν τα παιδιά για να παίξουν.
Για να σχηματίσεις το "κουτσό" παίρνεις μία κιμωλία και χαράζεις ένα τετράγωνο και γράφεις μέσα τον αριθμό ένα (1). Έπειτα κάνεις, πάνω από το τετράγωνο, στη μέση μια γραμμή,και δημιουργείς έτσι δύο καινούρια τετράγωνα με τους επόμενους αριθμούς (2, 3). Από πάνω από αυτά τα δύο τετράγωνα, πάλι στη μέση, δημιουργείς ένα τετράγωνο και γράφεις τον επόμενο αριθμό κ.ο.κ.(μέχρι τον αριθμό δέκα (10) ).Αν τα τετράγωνα δεν είναι ίσα, τα ξανακάνουμε, γιατί πρέπει να είναι ίσα. Συνήθως το πρώτο τετράγωνο ονομάζεται Ελγύρα (Elgyra), και το τελευταίο Χύτρα (Chytra).
Για να παίξεις "κουτσό" χρειάζεσαι μια πέτρα (μικρή συνήθως). Ρίχνεις την πέτρα μέσα σε ένα από τα τετραγωνάκια. Εάν η πέτρα πέσει σε τετραγωνάκι που δεν έχει άλλο δίπλα του, τότε πατάς επάνω του με το ένα σου πόδι. Εάν πέσει σε τετραγωνάκι που έχει κι άλλο από δίπλα του, τότε πατάς με το ένα πόδι στο ένα τετραγωνάκι και με το άλλο πόδι στο άλλο τετραγωνάκι. Το κουτσό μπορεί να παιχτεί με πολλούς παίκτες. Στο κουτσό χάνεις μόνο εάν κατά την επιστροφή σου από το τετραγωνάκι με την πέτρα, πατήσεις κάτω. Νικητής του παιχνιδιού είναι όποιος καταφέρει πρώτος να φτάσει στο "τέρμα". Το έπαθλο, όπως συνηθιζόταν στην Στερεά Ελλάδα το 1918, είναι ο λίθος με τον οποίο έριχναν. Η παράδοση λέει πως με τους λίθους που μάζευε το κάθε παιδί, έφτιαχνε και ένα αντικείμενο. Τα αγόρια έφτιαχναν τον αιμοδιψή, στο οποίο ακόνιζαν τον λίθο σε σχήμα βέλους, όπου στην συνέχεια το δέναν με ξύλα για να μπορέσουν μετά να ρίχνουν με το τόξο τους σε πτηνά. Οι γυναίκες μάζευαν τους λίθους, με τους οποίους έφτιαχναν χειροποίητα κολιέ με σπάγκο και τους φόραγαν για πρώτη φορά την μέρα του γάμου τους. (Αν οι γυναίκες "έμεναν στο ράφι", τότε το κολιέ το έπαιρνε συγγενικό πρόσωπο μετά τον θάνατό τους** ). Δεν υπάρχει ακριβή ονομασία για τα κολιέ, όμως συνήθιζαν να τα λένε "Λιθάντρεις", "Ντοράν" και "Τελευταίος Ψίθυρος"**. Γνωρίζουμε πως η ονομασία "τελευταίος ψίθυρος" βγήκε έτσι, διότι το είχαν μαζί τους μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή.
Εντυπωσιάσθηκα με τις παραπάνω πληροφορίες, μιας και δεν τις είχα ξανακούσει. Αντί να σχηματίζουμε με τις κιμωλίες( ή τα κεραμίδια, ξέρουν όσοι έχουν περάσει καλοκαίρια σε χωριό) τα κουτάκια του κουτσό, αν και αυτό έχει την χάρη του, μπορούμε να φτιάξουμε, ένα φορητό.
Το μόνο που χρειαζόμαστε σύμφωνα με την Crafty Superstar είναι τσόχα, ένα πανί, ψαλίδι και πιστόλι σιλικόνης. Αν μπείτε στο παραπάνω link θα δείτε ότι από την άλλη πλευρά του υφάσματος, έφτιαξε μια τρίλιζα και ένα παιχνίδι μετρήματος(το τελευταίο δεν κατάλαβα τι είναι).
Τις προάλλες που πήγαμε στα γενέθλια του Θανάση της φίλης μου Βάσως, είδαμε ένα παρόμοιο, αγοραστό βέβαια, που έπαιζε και μουσική καθώς περπατούσες-πηδούσες πάνω σε κάτι πατούσες που είχε και ο δικός μου κόλλησε για αρκετή ώρα. Πιστεύω ότι είναι ένα παιχνίδι πετυχημένο και ανυπομονώ να βρω χρόνο και να το φτιάξω. Βέβαια ο δικός μου ακόμη δεν κάνει κουτσό, αλλά είμαι σίγουρη θα προσπαθήσει:)
Αλήθεια συνήθως πότε μπορούνε τα παιδιά να κάνουν κουτσό; Σας άρεσε το παιχνίδι σαν ιδέα;
