 |
| via |
Η εβδομάδα πριν το Πάσχα ήταν από τις χειρότερες. Αν θυμάμαι καλά έχω αναφέρει ξανά ότι ο γιος μας γεννήθηκε πρόωρα. Αυτή είναι μια άλλη ανάρτηση που κάποια στιγμή θέλω να γράψω, έτσι για να ξαλαφρώσω.
Το Σάββατο πριν την βδομάδα του Πάσχα, μιας και δεν δουλεύαμε, ήμασταν όλη μέρα σπίτι, μέσα στην καλή χαρά, παίζαμε και χαιρόμασταν τον μικρό μας.
Την Κυριακή ξύπνησε ένα άλλο παιδί. Την θέση του Νικόλα μου, που δεν έκλεινε το στόμα του, που τραγουδούσε, που μας ξετρέλανε με τις ατάκες του, είχε πάρει ένα παιδί που τραύλιζε!
Το μυαλό μας πήγε στο χειρότερο. Κατευθείαν το συνδέσαμε με την προωρότητα, με εγκεφαλικές βλάβες κλπ.
Σε κάθε του πρόταση, έβαζε τα χέρια του στο στόμα και επαναλάμβανε την πρώτη συλλαβή, τρεις και τέσσερις φορές.
Στην αρχή, μην έχοντας καταλάβει τι έχει γίνει δεν δώσαμε σημασία.
Λίγη ώρα μετά, ενώ ήμασταν στο κρεββάτι, τον ακούω κρατώντας την γνάθο του να λέει,
"Μα-μα-μα-μα-μαμα τι, μα-μα-μα...", στεναχωρημένος και φανερά απογοητευμένος, να κατεβάζει το κεφάλι και να σταματά. Τον ρωτάω, 'Νικόλα μου γιατί βάζεις τα χέρια σου στο στόμα; "Για-για-για-για να μιλάω καλύτερα". Πάλι καλά δεν του είπα κάτι άλλο και συνεχίσαμε το παιχνίδι.
Με τον άντρα μου εκείνη την ώρα ανταλλάσσαμε βλέμματα απορίας και αγωνίας. Στα κρυφά μην μας ακούσει, μέχρι το απόγευμα, συζητούσαμε και ψάχναμε με ένα κινητό στο χέρι στο ίντερνετ πληροφορίες για τον τραυλισμό.
 |
| via |
Εγώ γενικά είμαι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος και δεν εκδηλώνομαι και εύκολα. Όταν λοιπόν ο άντρας μου, που δεν είναι ο ψύχραιμος της οικογένειας με είδε, να ανησυχώ τόσο, δεν σταμάτησε να ξεφυσάει.
Εγώ; Μου είχε κοπεί η όρεξη για οτιδήποτε. Ξέρετε πως είναι να βλέπεις το παιδί σου να παλεύει να μιλήσει και τελικά να απογοητεύεται να κατεβάζει το κεφάλι και να μένει σιωπηλό; Αβάσταχτο!Σκέψεις ότι το παιδί μου θα έχει πρόβλημα μια ζωή περνούσαν από το μυαλό μου. Είχα δει τα πράγματα πολύ μαύρα. Ποίος; Εγώ, που γενικά είμαι υπεραισιόδοξο άτομο!
Σκεφτόμουν γιατί να συμβεί ΚΑΙ αυτό στο δικό μου παιδί; Τι έχω κάνει τόσο στραβά και έρχεται το ένα μετά το άλλο; Σκεφτόμουν ότι αν είχα παιδάκι με ειδικές ανάγκες δεν θα τα κατάφερνα. Σκεφτόμουν ότι τελικά δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νόμιζα. Σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να κάνω άλλο παιδί και να τα ξαναπεράσω όλα αυτά.
Η παιδίατρος που πηγαίναμε τώρα τελευταία λόγω συνεργασίας με τον παιδικό σταθμό, άφαντη στο τηλέφωνο. Με απογοήτευσε για άλλη μια φορά. Την παιδίατρο που παρακολουθούσε τον Νικόλα μέχρι πριν λίγο καιρό, ντρεπόμουν να την πάρω μετά από σχεδόν έναν χρόνο εξαφάνισης μας.
Στην πολυκατοικία μας μένει μια λογοθεραπεύτρια, μέχρι το απόγευμα είχα ενδοιασμούς αν πρέπει να της χτυπήσω το κουδούνι, μιας και δεν είχαμε κάποια επαφή, εκτός από τις συναντήσεις στο ασανσέρ. Το απόγευμα όμως δεν άντεχα άλλο. Ήμουν έτοιμη να πάω στο Παίδων! Της χτύπησα το κουδούνι και της είπα τον πόνο μου, με δυσκολία μην βάλω τα κλάματα και γίνω ρόμπα.
Σας γράφω τι της είπα και τι μου είπε, γιατί μπορεί να φανεί χρήσιμο και σε κάποιον άλλο γονιό.
Είναι δυνατόν να συμβεί από την μια μέρα στην άλλη;
Ναι, είναι και μάλιστα είναι αρκετά συχνό φαινόμενο.
Έχει σχέση με την προωρότητα;
Όχι καμία σχέση, το παιδί σου έχει ξεπεράσει την προωρότητα προ πολλού!
Γιατί όμως συνέβει;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει. Στην ηλικία που είναι ο γιος σου, 3.5, τα παιδιά αναπτύσσουν τον λόγο τους απότομα. Το μυαλό τους τρέχει πιο γρήγορα από ότι η γλώσσα τους. Έχουν και θέλουν πολλά να πουν αλλά το όλο σύστημα( και μου δείχνει το πρόσωπο), δεν έχει ωριμάσει ακόμη.
Μετά με ρώτησε αν κάποιος στην οικογένεια, ειδικά άντρας, τραυλίζει, ή μιλάει γρήγορα. Μου είπε ότι τα αγόρια σε αυτή την ηλικία έχουν πρότυπα τους άντρες της οικογένειας και μπορεί να θέλει και ο μικρός να μιλήσει το ίδιο γρήγορα ή δυνατά, όπως ο μπαμπάς ή ο παππούς, ή το πρότυπο γενικά.
Πόσο καιρό θα κάνει να σταματήσει;
Μπορεί να σταματήσει σε λίγες μέρες μπορεί και σε 3 μήνες. Αν συνεχίζει και τον Σεπτέμβρη τότε ξαναμιλάμε.
Τι πρέπει να κάνω;
Γενικά, μου είπε να ηρεμήσω, να περάσουμε ήρεμα στις διακοπές και το κυριότερο όλων, μην καταλάβει τίποτε το παιδί. Πρέπει να συμπεριφερόμαστε όπως και πριν. Να τον αφήνουμε να τελειώσει τις προτάσεις του χωρίς να τον κοιτάμε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας. Να μην τελειώνουμε τις προτάσεις του αντί αυτού. Και αν μας πει κάτι εκείνος; Να το πάρουμε στην πλάκα, να πούμε, ότι μιλάει πολύ ωραία και να μην δείξουμε δυσχέρεια.
Έτσι ηρεμήσαμε λίγο. Την επόμενη ημέρα ήμουν στην δουλειά και τα συζητούσα, ξανασυζητούσα με τον άντρα μου μέσω skype. Ξαναπανικοβλήθηκα και έτσι πήρα κλαίγοντας, αυτή την φορά την παιδίατρο μας, όχι του παιδικού, και όπως πάντα σήκωσε το τηλέφωνο, και μας είπε ότι και η λογοθεραπεύτρια. Επίσης μας είπε ότι μπορεί κάτι να συνέβει και να αγχώθηκε ο μικρός. Κάτι στο σχολείο ή σπίτι.
Επιτέλους αρχίσαμε να ηρεμούμε μιας και μας τα είπαν οι ειδικοί και τα διαβάσαμε και στο internet. Δόθηκε σύρμα σε παππούδες γιαγιάδες και τον στενό οικογενειακό κύκλο και έτσι φύγαμε για το χωριό. Περιττό να σας πω ότι ο Νικόλας τα πέρασε ζάχαρη!!! Δεν του χαλούσαμε κανένα χατίρι! Καθαρματάκι!
Γιατί συνέβει όλο αυτό, δεν ξέρω. Τώρα που το βλέπω εξ'αποστάσεως θεωρώ ότι τελικά, ναι, έμεινα ψύχραιμη. Μπορεί να στεναχωρήθηκα πολύ, αλλά δεν άφησα τον Νικόλα να πάρει γραμμή. Νομίζω ότι όλοι θα αγχωνόντουσαν το ίδιο. Σπασίματα, πεσίματα, ράμματα δεν με τρελαίνουν γενικά. Είναι περαστικά, συμβαίνουν. Κάτι τέτοια όμως απ'ότι φάνηκε δεν τα πολυ-αντέχω:)
Σήμερα ο Νικόλας, δυο εβδομάδες μετά, δεν τραυλίζει σχεδόν καθόλου. Είναι στιγμές που τρώει κολλήματα, αλλά σε γενικές γραμμές,μιλάει όπως πριν. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα επανέλθει πλήρως.
Άντε να είναι το τελευταίο μου εύχομαι:)
