Τι κι αν δεν έχουν το τέλειο σχήμα, τι κι αν η συνταγή δεν είναι Χριστουγεννιάτικη, τι κι αν δεν ψήθηκαν όπως θα ήθελα... μου φτάνει που είναι τα πρώτα μας μπισκότα!
Από καιρό ήθελα να φτιάξουμε με την Αγνή μπισκοτάκια αλλά πάντα κάτι γινόταν και το ανέβαλα. Χθες, επιστρέφοντας στο σπίτι σκέφτηκα πως είναι η κατάλληλη στιγμή να "μπει" η Αγνή στην κουζίνα!
Επέλεξα μια γνωστή και εύκολη συνταγή.
Της το ανακοίνωσα και δεν μπόρεσα να την συγκρατήσω... Έτρεξε αμέσως στην κουζίνα.
Ξετρύπωσα τη δική μου παιδική ποδιά που μου είχε φέρει η μαμά μου από τη Νότιο Αφρική (προφανώς, αφου πάνω της έχει λιοντάρια), της την φόρεσα και αμέσως μπήκε στο ρόλο του ζαχαροπλάστη.
Ανέβηκε στο καρεκλάκι της για να φτάνει στο τραπέζι...
Σήκωσε τα μανίκια, πήρε την κουτάλα και το κατευχαριστήθηκε!
Με το μπλέντερ βέβαια είχαμε ένα θέμα... και όχι μόνο με αυτό. Με την ηλεκτρική σκούπα, με το μπλέντερ, με το πλυντήριο και με ότι γενικά κάνει θόρυβο (αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση) αλλά οκ... το χρησιμοποίησα μόνο για λίγο στην αρχή, και έτσι από τον τρόμο περάσαμε γρήγορα στην χαρά και την δημιουργία.
Μ' ένα κουτάλι έριχνε το αλεύρι μέσα στο μείγμα, τι μέσα δηλαδή... μέσα και έξω! Και λίγο στα μαλλιά, και λίγο στον πάγκο, άντε και λίγο στο πάτωμα. Ευτυχώς που είχα και άλλο αλεύρι και συμπλήρωσα.
Και αφού φτιάξαμε τη ζύμη, έκοψε με τα κουπατ, τσαλάκωσε την ανοιγμένη ζύμη, έβαλε τα δακτυλάκια της μέσα στα έτοιμα σχέδια
...και λίγο πρίν τα βάλουμε στο φούρνο, καμάρωσε για το αποτέλεσμα!
Όταν βέβαια είδε να τα βγάζω από το φούρνο δεν μπορούσε να κρατηθεί και φώναζε με λαχτάρα "μπι μπι" (μπι μπι = μπισκότο).
Πραγματικά, περάσαμε υπέροχα!
Η παιδική της αθωώτητα, ο αυθορμητισμός της, η λαχτάρα της με έκαναν να νιώσω τόσο γεμάτη.
Το μικρό μου κοριτσάκι έχει μεγαλώσει και μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα μαζί.
Τι ευτυχία!!!
