Η Δήμητρα είναι μια φίλη που γνώρισα μέσα από το blog της και δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Αυτό είναι η μαγεία του Blogging. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που κέρδισα, ενα χρόνο τώρα, που με την Νίκη διατηρούμε αυτό το blog. Η Δήμητρα λοιπόν, για όσους δεν την γνωρίζετε μένει στο "Άσυλο" και είναι η "Ασθενής 0". Όταν πρωτοείδα το blog της κόλλησα όχι μόνο από τις αναρτήσεις που είναι όλες μια και μια αλλά και από την ευφειέστατη παρουσίαση του blog. Ξεκίνησα αφήνοντας της σχόλια, στις διάφορες αναρτήσεις και κατέληξα να ανταλλάσω μεταμεσονύχτια email, όπου μου έδινε συμβουλές διακόσμησης.
Με την Δήμητρα έχουμε αρκετά κοινά και ένα από αυτά είναι τα Χριστούγεννα:) Έτσι χάρηκα πολύ όταν δέχτηκε την πρόταση μας να μας γράψει ένα guest post σχετικό με αυτά. Αποκρίθηκε άμεσα και παρακάτω είναι το κείμενό της.
Σε ευχαριστούμε Δήμητρα!
Με την Δήμητρα έχουμε αρκετά κοινά και ένα από αυτά είναι τα Χριστούγεννα:) Έτσι χάρηκα πολύ όταν δέχτηκε την πρόταση μας να μας γράψει ένα guest post σχετικό με αυτά. Αποκρίθηκε άμεσα και παρακάτω είναι το κείμενό της.
Σε ευχαριστούμε Δήμητρα!
Καλημέρα σας. Όσοι διαβάζετε το Άσυλο, γνωρίζετε πως έχω μία τρέλα με τη διακόσμηση. Δεν είμαι ούτε διακοσμήτρια, ούτε έχω κάνει σπουδές, έστω και εξ αποστάσεως, σχετικές με το αντικείμενο, είναι απλώς μία αγάπη που εξελίχθηκε στην προσπάθεια μου να κάνω το σπίτι μου πιο όμορφο. Ο λόγος όμως αυτού του κειμένου δεν είναι η διακόσμηση, αλλά μία άλλη μου τρελή αγάπη, τα Χριστούγεννα και πιο συγκεκριμένα ο λόγος που, παρόλα τα 37 μου χρόνια, ανυπομονώ να έρθει η συγκεκριμένη εορταστική περίοδος σαν παιδάκι που ακόμα πιστεύει στον χαμογελαστό γέροντα με την κόκκινη στολή και τα ροδαλά μάγουλα.
Όσοι δεν με γνωρίζουν προσωπικά, θεωρούν αυτήν την αγάπη αλλόκοτη, ανώριμη και χαζή, οπότε ευχαριστώ θερμά το MommyWiki που, μέσω της πρόσκλησής του, μου δίνει το βήμα να εξηγήσω ένα μικρό κομμάτι της κοσμοθεωρίας μου και ίσως να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα.
Ζούμε σε έναν κόσμο που και προ κρίσεως, χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο σκυθρωπός, πιο απομονωμένος, πιο μουντός. Ακόμα και το διαδίκτυο, η υπέροχη αυτή τεχνολογία η οποία μου δίνει τη δυνατότητα να μοιραστώ μαζί σας αυτές εδώ τις γραμμές, έχει ενηλικιωθεί στον ήρωα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, Δρ. Τζέκιλ & Μίστερ Χάιντ, φέρνοντας σε επαφή άτομα χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά μα και ταυτόχρονα κρατώντας μας πίσω από μία οθόνη, κλεισμένους στην άνεση & ασφάλεια του σπιτιού μας. Και οι μήνες περνούν σε μία άνοστη καθημερινότητα, με δουλειές, λογαριασμούς, άγχη & τρεχάματα, αφήνοντας σημάδια πάνω στον κάθε ένα από εμάς. Σημάδια κούρασης, σημάδια εκνευρισμού, σημάδια απωλειών. Και επειδή είμαστε τόσο κουρασμένοι από το κωμικοτραγικό αυτό έργο που λέγεται "Ζωή" κλεινόμαστε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας, γινόμαστε πιο επιθετικά αμυνόμενοι και πιο ενήλικες.
Η ζωή όμως δεν είναι αποκομμένες φωτογραφίες αλλά μία συνεχιζόμενη ταινία και κανείς δεν γεννήθηκε ενήλικας.Το παιδί μπορεί να μεγάλωσε αλλά, ακόμα και καταχωνιασμένο στις πιο μακρινές μας αναμνήσεις, είναι εκεί. Ο τρόπος όμως που γιορτάζεται η συγκεκριμένη περίοδος, αφήνει που και που μια χαραμάδα για το φως να περάσει και να το ζεστάνει. Κι εδώ είναι που, για μένα, βρίσκεται η μαγεία των Χριστουγέννων: μας θυμίζει να είμαστε πιο άνθρωποι. Μάς κάνει να νοιαστούμε λίγο παραπάνω και λίγο παραπέρα από τα στένα μας όρια. Μάς φέρνει πιο κοντά στην ζεστασιά της ανθρώπινης ψυχής. Μάς υπενθυμίζει πως πέραν της μονάδας, είμαστε και μέρος ενός συνόλου.Τα Χριστούγεννα όλοι γινόμαστε λίγο πιο χαμογελαστοί, λίγο πιο δεκτικοί, λίγο πιο ανθρώπινοι. Μάς κάνουν να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο την οικογενειακή μας θαλπωρή και να νοιαστούμε για όσους την στερούνται. Βλέπουμε με πιο ζεστή ματιά πράγματα και καταστάσεις που προτύστερα ίσως μάς άφηναν αδιάφορους. Απλώνουμε το χέρι μας λίγο πιο αυθόρμητα και συγχωρούμε πιο εύκολα. Ερχόμαστε πιο κοντά, μιλάμε πιο ήρεμα και επικοινωνούμε πιο άμεσα. Κι ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως ο γέροντας είναι παιδί ενός αναψυκτικού, το ανυπόμονο βλέμμα των παιδιών όταν τον περιμένουν, μάς αφυπνίζει λίγο πιο πολύ σχετικά με αυτά που έχουν πραγματική αξία. Τα Χριστούγεννα αγκαλιάζουμε και αγκαλιαζόμαστε λίγο πιο συχνά, γελάμε λίγο πιο παιδικά, ασχολούμαστε λίγο πιο δημιουργικά. Ο Κάρολος Ντίκενς γνώριζε πολύ καλά μία μεγάλη αλήθεια της φύσης και ο Εμπενίζερ Σκρουτζ το αποδεικνύει περίτρανα: όλοι θέλουν να αγαπηθούν. Και τα Χριστούγεννα, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην πραγματικότητα είναι το σκηνικό με τις καταλληλότερες προϋποθέσεις για να αφήσουμε την αγάπη να εκφραστεί λίγο πιο μεγαλόπρεπα.
Οπότε ναι! Ακόμα κι αν δεν πιστεύω στην θρησκευτική πλευρά της συγκεκριμένης εορτής, ακόμα κι αν γνωρίζω καλά πως έχει οργανωθεί μία τεράστια βιομηχανία, με τα ανάλογα κέρδη, γύρω από αυτήν, ακόμα κι αν είναι παροδική και η ενεργεία της χάνεται στις αρχές του νέου έτους, εγώ επιλέγω να πιστεύω στην μαγεία των Χριστουγένων. Εξάλλου, εχω στη διάθεσή μου 11 μήνες ανά έτος για να είμαι η ενήλικας της τετράγωνης λογικής. Τον 12ο τον κρατώ για το παιδί μέσα μου.
Καλά Χριστούγεννα να έχετε όλοι σας (ει δυνατόν 365 ημέρες τον χρόνο).
Posted by Μαργαρίτα
Posted by Μαργαρίτα
