Καλημέρα!
Περίμενα πως και πως να ξεκινήσουμε παιδικό σταθμό! Περίμενα πως και πως να γράψω τις πρώτες μας εντυπώσεις. Πέρασε η πρώτη μέρα, η δεύτερη και φτάσαμε στην Παρασκευή. Περίμενα να προσαρμοστεί πρώτα και μετά να γράψω. Ακόμη δεν προσαρμοστήκαμε αλλά τα πάμε πολύ καλά! Θέλω να πιστεύω δηλαδή:)
Την Δευτέρα λοιπόν, βάλαμε τα καλά μας, πήραμε την σάκα μας, την ετοιμάσαμε παρέα και ξεκινήσαμε μέσα στην καλή χαρά! Ο Νικόλας, ο μπαμπάς μας και εγώ. Όταν φτάσαμε απ'έξω τραγουδούσαμε όλοι μαζί, "φτα φτα φτάσαμε, μακαρόνια βράσαμε, με αλάτι και πιπέρι να τα φάν οι συμπεθέροι"! Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Φτάσαμε στην πόρτα, χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε η διευθύντρια. Ο Νικόλας μπήκε μέσα χαμογελαστός και η διευθύντρια μας είπε, γεια σου μαμά, γεια σου μπαμπά και η πόρτα έκλεισε!
Τι; Αυτό ήταν; Ήθελα μια αγκαλιά ακόμη! Μα καλά γιατί δεν κλαίει;
Κοιτιόμαστε με τον Δημήτρη και λέμε, Τώρα τι κάνουμε; Πάμε; Ε πάμε... Α τέλεια, αμέσως θα προσαρμοστεί το παιδάκι μας, είπαμε....
Εγώ δεν έκλαψα. Συγκρατήθηκα μην νομίζετε:) Να να εδώ το είχα το δάκρυ! Αλλά κιουρία!!!!
Ο Δημήτρης πήγε δουλειά και εγώ σπίτι. Περίμενα πάνω από τον υπολογιστή τρεις ώρες. Κοιτούσα τις πρωινές φωτογραφίες επι τρεις ώρες και το ρολόι του υπολογιστή κάτω δεξιά, περιμένοντας να πάει 11 να πάρω τηλ. να ρωτήσω τι κάνει. Στο ενδιάμεσο μιλούσα στο τηλ. με τις γιαγιάδες, την νονά, την θεία και τους περιέγραφα με λεπτομέρειες τα 2 λεπτά του αποχωρισμού:) Και πήγε 11 και πήρα τηλ. Δεν είχε φάει πρωινό, έκλαιγε κάθε τρεις και λίγο, αλλά τώρα ήταν έξω στην αυλή ήρεμος και εξερευνούσε. ΟΚ λέω, σας ευχαριστώ πολύ και το έκλεισα. Όταν πήγε μια ήμουν στην πόρτα του σχολείου για να τον πάρω. Χτύπησα το κουδούνι, μπαίνω μέσα και τον βλέπω κλαμμένο. Με βλέπει και σχηματίστηκε στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο που ρε παιδιά δεν είχα ξαναδεί. Έτρεξε επάνω μου και μου φωνάζει ΗΡΘΕΣ!!!!Δεν μου το είχε ξανακάνει ποτέ αυτό! Η αγκαλιά αυτή, το χαμόγελο αυτό ήταν τελείως διαφορετικό από όσα μου έχει χαρίσει! Τον φίλησα και τον ρώτησα πως πέρασε. Μου είπε καλά. Γιατί έκλαιγες τον ρώτησα και μου είπε, ήθελα εσεεεενα και να πάλι το δάκρυ κορόμηλο.
Μέσα στο κλάμα τον ρωτούσα πως λένε την δασκάλα του, αν του άρεσε το σχολείο κλπ και μου απαντούσε σε όλα, αλλά το κλάμα, κλάμα! Μου είπαν ότι δεν έφαγε καθόλου, ούτε το μεσημέρι και τους έλεγε ότι η μαμά και ο μπαμπάς τον αγαπάνε τόοοοοοσοοοο! Το έλεγε μάλλον γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τον αφήσαμε μόνο του εκεί πέρα:)
Οι επόμενες ημέρες ήταν καλύτερες. Σιγά σιγά κλαίει λιγότερο. Τρώει όλο του το φαγητό και μάλιστα εχθές όταν πήγα να τον πάρω μου είπε, χωρίς να τον ρωτήσω, ότι πέρασε ωραία! Δεν παίζει ακόμη με τα άλλα παιδάκια. δεν έχει μάθει με άλλα παιδιά. Θα μάθει όμως.Τώρα κλαίει μόνο το πρωί, όταν τον ετοιμάζω για το σχολείο και την στιγμή του αποχωρισμού. Μέσα στην ημέρα ξεχνιέται.
Τα λόγια όμως που μου λέει, δεν θα τα ξεχάσω με τίποτα. Είναι σπουδαία λόγια, που ποτέ ξανά δεν είχε νοιώσει την ανάγκη να τα πει. Κάθε μέρα όταν με βλέπει, που πάω να τον πάρω, χαμογελά τόσο διαφορετικά! Τρέχει κάθε φορά στην αγκαλιά μου, όπως αυτά τα παιδάκια στις διαφημίσεις. με ανοιχτά τα χέρια, με χαμόγελο και όταν φτάνει σε εμένα, κάθε μέρα με σφίγγει τόσο δυνατά και κάθε μέρα μου λέει, ΗΡΘΕΣ!!! Αλλά ένα ήρθες διαφορετικό. Σήμερα μου είπε, μέσα στα πρωινά κλάματα, ότι δεν θέλει να πάει σχολείο. Οτι στεναχωριέται και θέλει να είναι μαζί μου. Θέλει να είναι μαζί μου λέει γιατί με αγαπάει, γιατί είμαι καλή και τον αγαπάω ακόμη και όταν κάνει ζημιές!
Εντάξει τα ήξερα όλα αυτά, αλλά ο Νικόλας μου δεν τα είχε ξεστομίσει ποτέ, έτσι. Μου είχε ξαναπεί σε αγαπάω, με είχε ξαναγκαλιάσει αλλά δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε, αυτή την φορά τα έλεγε αλλιώς. Μέσα από την παιδική του ψυχούλα. Καλά πως κάνεις έτσι, θα μου πείτε... Ε εντάξει χαζομαμά!
Σήμερα θα πάμε με την γιαγιά και τον παππού να τον πάρουμε γιατί θα τον παίρνουν εκείνοι από εδώ και στο εξής. Να πω την αλήθεια θα μου λείψει, αυτό το βλέμμα που σας είπα πιο πάνω...
Σήμερα είπαμε με την δασκάλα του ότι θα προσπαθήσει να τον βάλει για ύπνο, οπότε θα πάρω τηλ και αν κοιμάται θα πάμε να τον πάρουμε στις δυόμιση. Αποκοιμήθηκε και προχθές για λίγο, οπότε αν δω ότι τα καταφέρνει να κοιμάται εκεί, θα τον αφήνω ως τις τρεις, να κοιμάται και θα τον παίρνουμε μετά. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα τον παίρνω κατά τις δύο και θα κοιμάται στο σπίτι της γιαγιάς. Θα δούμε.
Είναι δύσκολη η προσαρμογή, ελπίζω να γίνει γρήγορα και να μην τυραννιέται η ψυχούλα του. Αύριο είναι Σάββατο και δεν έχουμε σχολείο. Ο Νικόλας, μου είπε σήμερα, ότι θέλει να έρθει το αύριο και να μην πάει σχολείο... Ανυπομονώ λοιπόν, να έρθουν οι μέρες που θα μου λέει, άντε μαμά, πάμε σχολείο. Θέλω να παίξω με τους φίλους μου, Άντε θα αργήσουμε!
Θα έρθει η μέρα αυτή ε;
Περίμενα πως και πως να ξεκινήσουμε παιδικό σταθμό! Περίμενα πως και πως να γράψω τις πρώτες μας εντυπώσεις. Πέρασε η πρώτη μέρα, η δεύτερη και φτάσαμε στην Παρασκευή. Περίμενα να προσαρμοστεί πρώτα και μετά να γράψω. Ακόμη δεν προσαρμοστήκαμε αλλά τα πάμε πολύ καλά! Θέλω να πιστεύω δηλαδή:)
Την Δευτέρα λοιπόν, βάλαμε τα καλά μας, πήραμε την σάκα μας, την ετοιμάσαμε παρέα και ξεκινήσαμε μέσα στην καλή χαρά! Ο Νικόλας, ο μπαμπάς μας και εγώ. Όταν φτάσαμε απ'έξω τραγουδούσαμε όλοι μαζί, "φτα φτα φτάσαμε, μακαρόνια βράσαμε, με αλάτι και πιπέρι να τα φάν οι συμπεθέροι"! Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Φτάσαμε στην πόρτα, χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε η διευθύντρια. Ο Νικόλας μπήκε μέσα χαμογελαστός και η διευθύντρια μας είπε, γεια σου μαμά, γεια σου μπαμπά και η πόρτα έκλεισε!
Τι; Αυτό ήταν; Ήθελα μια αγκαλιά ακόμη! Μα καλά γιατί δεν κλαίει;
Κοιτιόμαστε με τον Δημήτρη και λέμε, Τώρα τι κάνουμε; Πάμε; Ε πάμε... Α τέλεια, αμέσως θα προσαρμοστεί το παιδάκι μας, είπαμε....
Εγώ δεν έκλαψα. Συγκρατήθηκα μην νομίζετε:) Να να εδώ το είχα το δάκρυ! Αλλά κιουρία!!!!
Ο Δημήτρης πήγε δουλειά και εγώ σπίτι. Περίμενα πάνω από τον υπολογιστή τρεις ώρες. Κοιτούσα τις πρωινές φωτογραφίες επι τρεις ώρες και το ρολόι του υπολογιστή κάτω δεξιά, περιμένοντας να πάει 11 να πάρω τηλ. να ρωτήσω τι κάνει. Στο ενδιάμεσο μιλούσα στο τηλ. με τις γιαγιάδες, την νονά, την θεία και τους περιέγραφα με λεπτομέρειες τα 2 λεπτά του αποχωρισμού:) Και πήγε 11 και πήρα τηλ. Δεν είχε φάει πρωινό, έκλαιγε κάθε τρεις και λίγο, αλλά τώρα ήταν έξω στην αυλή ήρεμος και εξερευνούσε. ΟΚ λέω, σας ευχαριστώ πολύ και το έκλεισα. Όταν πήγε μια ήμουν στην πόρτα του σχολείου για να τον πάρω. Χτύπησα το κουδούνι, μπαίνω μέσα και τον βλέπω κλαμμένο. Με βλέπει και σχηματίστηκε στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο που ρε παιδιά δεν είχα ξαναδεί. Έτρεξε επάνω μου και μου φωνάζει ΗΡΘΕΣ!!!!Δεν μου το είχε ξανακάνει ποτέ αυτό! Η αγκαλιά αυτή, το χαμόγελο αυτό ήταν τελείως διαφορετικό από όσα μου έχει χαρίσει! Τον φίλησα και τον ρώτησα πως πέρασε. Μου είπε καλά. Γιατί έκλαιγες τον ρώτησα και μου είπε, ήθελα εσεεεενα και να πάλι το δάκρυ κορόμηλο.
Μέσα στο κλάμα τον ρωτούσα πως λένε την δασκάλα του, αν του άρεσε το σχολείο κλπ και μου απαντούσε σε όλα, αλλά το κλάμα, κλάμα! Μου είπαν ότι δεν έφαγε καθόλου, ούτε το μεσημέρι και τους έλεγε ότι η μαμά και ο μπαμπάς τον αγαπάνε τόοοοοοσοοοο! Το έλεγε μάλλον γιατί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τον αφήσαμε μόνο του εκεί πέρα:)
Οι επόμενες ημέρες ήταν καλύτερες. Σιγά σιγά κλαίει λιγότερο. Τρώει όλο του το φαγητό και μάλιστα εχθές όταν πήγα να τον πάρω μου είπε, χωρίς να τον ρωτήσω, ότι πέρασε ωραία! Δεν παίζει ακόμη με τα άλλα παιδάκια. δεν έχει μάθει με άλλα παιδιά. Θα μάθει όμως.Τώρα κλαίει μόνο το πρωί, όταν τον ετοιμάζω για το σχολείο και την στιγμή του αποχωρισμού. Μέσα στην ημέρα ξεχνιέται.
Τα λόγια όμως που μου λέει, δεν θα τα ξεχάσω με τίποτα. Είναι σπουδαία λόγια, που ποτέ ξανά δεν είχε νοιώσει την ανάγκη να τα πει. Κάθε μέρα όταν με βλέπει, που πάω να τον πάρω, χαμογελά τόσο διαφορετικά! Τρέχει κάθε φορά στην αγκαλιά μου, όπως αυτά τα παιδάκια στις διαφημίσεις. με ανοιχτά τα χέρια, με χαμόγελο και όταν φτάνει σε εμένα, κάθε μέρα με σφίγγει τόσο δυνατά και κάθε μέρα μου λέει, ΗΡΘΕΣ!!! Αλλά ένα ήρθες διαφορετικό. Σήμερα μου είπε, μέσα στα πρωινά κλάματα, ότι δεν θέλει να πάει σχολείο. Οτι στεναχωριέται και θέλει να είναι μαζί μου. Θέλει να είναι μαζί μου λέει γιατί με αγαπάει, γιατί είμαι καλή και τον αγαπάω ακόμη και όταν κάνει ζημιές!
Εντάξει τα ήξερα όλα αυτά, αλλά ο Νικόλας μου δεν τα είχε ξεστομίσει ποτέ, έτσι. Μου είχε ξαναπεί σε αγαπάω, με είχε ξαναγκαλιάσει αλλά δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε, αυτή την φορά τα έλεγε αλλιώς. Μέσα από την παιδική του ψυχούλα. Καλά πως κάνεις έτσι, θα μου πείτε... Ε εντάξει χαζομαμά!
Σήμερα θα πάμε με την γιαγιά και τον παππού να τον πάρουμε γιατί θα τον παίρνουν εκείνοι από εδώ και στο εξής. Να πω την αλήθεια θα μου λείψει, αυτό το βλέμμα που σας είπα πιο πάνω...
Σήμερα είπαμε με την δασκάλα του ότι θα προσπαθήσει να τον βάλει για ύπνο, οπότε θα πάρω τηλ και αν κοιμάται θα πάμε να τον πάρουμε στις δυόμιση. Αποκοιμήθηκε και προχθές για λίγο, οπότε αν δω ότι τα καταφέρνει να κοιμάται εκεί, θα τον αφήνω ως τις τρεις, να κοιμάται και θα τον παίρνουμε μετά. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα τον παίρνω κατά τις δύο και θα κοιμάται στο σπίτι της γιαγιάς. Θα δούμε.
Είναι δύσκολη η προσαρμογή, ελπίζω να γίνει γρήγορα και να μην τυραννιέται η ψυχούλα του. Αύριο είναι Σάββατο και δεν έχουμε σχολείο. Ο Νικόλας, μου είπε σήμερα, ότι θέλει να έρθει το αύριο και να μην πάει σχολείο... Ανυπομονώ λοιπόν, να έρθουν οι μέρες που θα μου λέει, άντε μαμά, πάμε σχολείο. Θέλω να παίξω με τους φίλους μου, Άντε θα αργήσουμε!
Θα έρθει η μέρα αυτή ε;
