Ζω μεγάλες στιγμές!

Έχω καιρό να βάλω κάτι στο κομμάτι αυτό του blog αλλά πραγματικά ο Νικόλας τώρα πια είναι ένας χείμαρρος! Δεν το πιστεύω τι λέει το στόμα του.
Αν με ρωτούσατε πριν 2 μήνες, θα έβαζα στοίχημα, και μάλιστα μεγάλο ποσό, ότι δεν θα μιλάει, κανονικά, τον Ιούλιο!
Και κάτι άλλο που θυμήθηκα. Τόσοι καλοθελητές μου έδωσαν συμβουλές για το μεγάλωμα του παιδιού μου, δεν υπήρξε ένας να μου πει, ότι όταν θα μιλήσει, θα πει, πράγματα που έγιναν ένα χρόνο πριν! Δηλαδή δεν το πιστεύω! Όταν ο Νικόλας άρχισε να μιλάει, μου έλεγε πράγματα που συνέβησαν έναν χρόνο πριν. Μιλάμε κουφάθηκα! Δεν το ήξερα αυτό για τα παιδιά! Μου μιλούσε και ήμουν κάπως έτσι...

Αυτό μου με έκανε να σηκωθώ από το κρεββάτι μου να γράψω αυτό το Post νυχτιάτικα, είναι το χθεσινοβραδυνό. Ο Νικόλας και εγώ στο κρεββάτι "μας".
-Μαμά κοιμήσου τώρα, θα σου πω ένα τραγούδι.
Και αρχίζει...
-Ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι...
Και το είπε όλο!!! Όλο! Δεν το πίστευα! Κοιμηθήκαμε 2 ώρες μετά εννοείται γιατί τον έβαζα να μου το ξαναπεί μέχρι να πετύχω το τέλειο βιντεάκι! Θα το δείξω με περηφάνια στα παιδιά στην δουλειά αύριο!


Μετά ο γλυκός μου μου λέει...
Θα σου πω και άαλλο ταγούδι μαμά. Ξάπλωσε. Ποιο να πω;
Του λέω την πεταλούδα. Και αρχίζει...
Μια ώέα (ωραία) πεταλούδα...Εν μποώ(μπορώ) να το πω. εν μποώ να τα καταφέω (καταφέρω), είμαι μικρούλης.
Έλιωσα....

Είχε έρθει φιλοξενούμενη για 3 μέρες σπίτι μας η ξαδέρφη μου. Έστρωνα τραπέζι και του λέω να πάει στην βεράντα να την φωνάξει να φάμε:
-Δέσποινα σήκω, δεν είναι ώρα για παιχνίδι, είναι ώρα για φαγητό!
Ντόιιιινγκκκκκ!

Βγάζω από την βρύση το χερούλι και του έχω πει ότι το πήραν τα πουλάκια.
Γραπωμένος από τα κάγκελα της βεράντας, με περίλυπο ύφος...
Πουλάκια, πουλάκια! Σας φωνάζω εν ακούτε; Φέτε(Φέρτε) πίσω την βρυσούλα, σας παακαλώ. Είμαι καλό παιδάκι, σέλω να παίτσω με το νεάκι(νεράκι)!
Μετά αγρίεψαν τα πράγματα....
ΠΟΥΛΑΚΙΑ! Σας μιάω (μιλάω) εν ακούτε; Θα γίνει χαμός!!!

Και είναι τόσα πολλά άλλα...Πρέπει να κρατάω σημειώσεις! Δεν γίνεται να χαθούν αυτές οι στιγμές!!!