Είναι φοβερό πως εξελίσσεται το παιχνίδι ενός παιδιού με τον καιρό. Είχαμε πάρει στον μικρό το σχολικό λεωφορείο της fisher price, όταν ήταν ενός, και ο τρόπος που το έπαιζε τότε και το παίζει τώρα είναι πολύ διαφορετικός.
Τα παιχνίδια που έχουμε στα σπίτια μας, φαινομενικά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά αν κάποιος αφιερώσει χρόνο, παρατηρώντας το καθημερινό παιχνίδι ενός παιδιού θα διαπιστώσει την αξιοσημείωτη γνώση και ανάπτυξη που κερδίζει από αυτά. Και αυτή η εξέλιξη μπορεί να γίνει σε ένα απόγευμα ή σε μερικές εβδομάδες! Είναι πολύ εύκολο να διαφύγει από την αντίληψη μας!
Στην αρχή λοιπόν ο Νικόλας, αυτό που έκανε με το αυτοκίνητο ήταν να βάζει και να βγάζει από την οροφή του λεωφορείου τα ανθρωπάκια.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, έβαζε σκόπιμα τα ανθρωπάκια να περάσουν μέσα από την πόρτα και προσπαθούσε να βάλει τον οδηγό μπροστά! Πολλές φορές βλέποντας τα παιδιά μας να παίζουν, μας φαίνεται ότι κάνουν τυχαία πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα εξερευνούν, μαθαίνουν!
Μερικές φορές, επεμβαίνουμε και διακόπτουμε αυτή τους την εξερεύνηση. Μια μέρα τον έπιασα να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα από το λεωφορείο, από το τοσοδούλικο χερούλι που έχει. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του δείξω πως να βάζει το χέρι του μέσα από το παράθυρο και να τραβάει την πόρτα να ανοίξει. Αυτό που έγινε ήταν φοβερό. Το έβλεπα να παίρνει τον χρόνο του και να δοκιμάζει να ανοίξει την πόρτα από το χερούλι μέχρι που τα κατάφερε!
Μόλις το κατάφερε αυτό ξεκίνησε να βάζει στο λεωφορείο μέσα, ότι παιχνίδι του ερχόταν στο μυαλό. Τον έβλεπες σηκωνόταν έτρεχε και γυρνούσε με άλλο ένα παιχνίδι στο χέρι. Κάποια στιγμή έφερε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο που φυσικά δεν χωρούσε από την πόρτα! Εγώ αμέσως του λέω όχι αυτό, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι το παιδί εκείνη την στιγμή δοκίμαζε, εξερευνούσε. Και φυσικά μέσα από το λάθος του και την επιμονή του έμαθε έννοιες όπως ο χώρος, το μέγεθος και το σχήμα! Και όλα αυτά επειδή δοκίμαζε!
Μερικές φορές, επεμβαίνουμε και διακόπτουμε αυτή τους την εξερεύνηση. Μια μέρα τον έπιασα να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα από το λεωφορείο, από το τοσοδούλικο χερούλι που έχει. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του δείξω πως να βάζει το χέρι του μέσα από το παράθυρο και να τραβάει την πόρτα να ανοίξει. Αυτό που έγινε ήταν φοβερό. Το έβλεπα να παίρνει τον χρόνο του και να δοκιμάζει να ανοίξει την πόρτα από το χερούλι μέχρι που τα κατάφερε!
Μόλις το κατάφερε αυτό ξεκίνησε να βάζει στο λεωφορείο μέσα, ότι παιχνίδι του ερχόταν στο μυαλό. Τον έβλεπες σηκωνόταν έτρεχε και γυρνούσε με άλλο ένα παιχνίδι στο χέρι. Κάποια στιγμή έφερε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο που φυσικά δεν χωρούσε από την πόρτα! Εγώ αμέσως του λέω όχι αυτό, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι το παιδί εκείνη την στιγμή δοκίμαζε, εξερευνούσε. Και φυσικά μέσα από το λάθος του και την επιμονή του έμαθε έννοιες όπως ο χώρος, το μέγεθος και το σχήμα! Και όλα αυτά επειδή δοκίμαζε!
Το παιχνίδι λοιπόν είναι φοβερό μέσο μάθησης και μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να το εξελίξουν σωστά, παίζοντας μαζί τους, χωρίς να τα διορθώνουμε αλλά κατευθύνοντας τα.
Δεν είναι απίθανο να τα παρακολουθείς να πειραματίζονται;
Δεν είναι απίθανο να τα παρακολουθείς να πειραματίζονται;
