Όσους γονείς ρωτήσετε πως τα καταφέρνουν και βάζουν το παιδί τους να κοιμάται μόνο του στο δωματιό του τόσες απαντήσεις θα πάρετε!
Ο Νικόλας όταν τον φέραμε σπίτι ήταν 1850 ολόκληρα γραμμάρια. Μου είχε λείψει τόοοοσο πολύ να τον παίρνω αγκαλιά, και αυτό γιατί τόσο καιρό τον είχαμε στην μονάδα και τον βλέπαμε απο την βιτρίνα, όπως λέγαμε μεταξυ μας οι μαμάδες της μονάδας.
Όταν λοιπόν ήρθε σπίτι μας, που κοιμόταν; Ε που αλλού; Πάνω στην μαμα, δίπλα στην μαμά εεε και λίιιιγο στην κούνια του.
Άλλωστε είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τα μωρά, και δη τα πρόωρα μωρά κερδίζουν πάρα πολλά κοιμώμενα στην αγκαλιά της μαμάς τους.
Παρόλα αυτά όταν λοιπόν περάσαν οι μήνες και νταβράντωσε αποφασίσαμε να τον πάμε στο κρεββάτι του.
Διάβασα λοιπόν άρθρα και άρθρα για το πως μπορείς να το καταφέρεις αυτό.
Υπάρχουν 2 σχολές. Η no cry solution και η cry solution:)
Και στις 2 ξεκινάς διαδικασία ύπνου, το κάνεις μπάνιο, παίζετε λίγο, του εξηγείς για το φεγγαράκι που όταν είναι ψηλά κοιμόμαστε, ότι το κρεββάτι αυτό είναι δικό σου και εκέινο δικό μου κλπ.
Στην πρώτη η μετάβαση γίνεται σιγά σιγά και αναίμακτα. Τις πρώτες μέρες κοιμάσαι δίπλα του, του τραγουδάς και μόλις το συνηθίσει αυτό απομακρύνεσαι και απλά κάθεσαι πάνω απο το κρεββάτι του. Μόλις το συνηθίσει αυτό απομακρύνεσαι λίγο ακόμα κοκ μέχρι να βγεις απο το δωμάτιο και να κοιμάται μόνο του.
Στην δεύτερη η διαδικασίες είναι συνοπτικές. Το βάζεις στο κρεββάτι. Δεν το ακουμπάς, του λες ήρεμα τώρα νάνι και φεύγεις απο το δωμάτιο. Ξαναμπαίνεις σε 3 λεπτά. Δε μπα να κλαίει, δεν μπα να χτυπιέται. Σε 3 λεπτά, ξαναμπαίνεις, του μιλάς ήρεμα, του λες, δεν κλαίμε, δεν υπάρχει λόγος, η μαμα και ο μπαμπας είναι δίπλα και σε αγαπάνε κλπ. Με λίγα λόγια κάνεις τον κινέζο και βγαίνεις απο το δωμάτιο. Ξαναμπαίνεις σε 3 λεπτά. Το ίδιο. Μετα βγαίνεις και ξαναμπαίνεις σε 2, μετά σε 1 και μετά πάλι απο την αρχή μέχρι να κοιμηθεί.
Ε εγώ η άκαρδη μάνα μαντέψτε ποια διάλεξα. Την δεύτερη. Λέω ας την κάνω μια μέρα και αν δεν αντέξω θα κάνω την άλλη μέθοδο. Ε λοιπόν σε 15 λεπτά κοιμόταν στο κρεββάτι του. Βέβαια πολύ κλάμμα! Και εδω αναρωτιέμαι, τελικά εγώ τον εχω ανάγκη αγκαλιά ή αυτός;
Τέλοσπάντων αυτό κράτησε για κάποιους μήνες. Κοιμόταν μεσημέρι βράδυ, χωρίς κλάμματα μόνος του.
Μέχρι που πέρασε ο ενας χρόνος και τελείωσε η άδεια μητρότητας.
Λίγους μήνες μετα...
Μαντέψτε τι έγινε τότε. Μέχρι τότε τον μεγάλωνα μόνη μου. Κέρβερος, δεν ήθελα κανέναν να μου τον προσέχει. Ούτε γονείς ούτε πεθερικά. Λίγες η φορές που τον είχα αφήσει. Και φυσικά μου έλειπε. Αυτός;;; Στην κοσμάρα του:) Ούτε ενα δάκρυ δεν έχυνε όταν τον αφηνα στους παππούδες γιαγιάδες. Έτσι μου είσαι; Ξανα μανα στο κρεββάτι αγκαλια με την ΜΑΝΟΥΛΑ :)
Μέχρι που ήρθε το εχθές και μου είπαν κάποια λόγια που με έκαναν να συνηδειτοποιήσω κάτι που δεν έιχα σκεφτεί μέχρι τότε.
Το ήξερα οτι ο Νικόλας το απολαμβάνει. Το ήξερα οτι εγω το απολάμβανα ακόμα πιο πολύ. Το ήξερα οτι ο Δημήτρης, παρά το μικρόοο κομματάκι κρεββατιου που του είχε απομέινει, το απολάμβανε εξίσου.
Δεν είχα σκεφτεί όμως αυτό που μου είπανε.
Μεγαλώνουμε παιδιά ελεύθερα. Παιδιά ανεξάρτητα. Παιδιά που όταν εμείς τα αφήσουμε θα πρέπει να νοιώθουν την αυτοπεποίθηση να συνεχίσουν μόνα τους. Και πως θα ξεκινήσει αυτό; Ποια είναι η πρώτη κίνηση ανεξαρτητοποίησης του παιδιού; Μα να κοιμάται μόνο του. Να έχει τον χώρο του. Και είναι τόσο σωστό.
Οπότε τέρμα τα ψέμματα απο δω και στο εξής ο καθένας στο κρεββατάκι του. Και το πιο σπουδαίο; Μετα απο τόσο καιρό αγκαλιά, κοιμήθηκε μόνος του, σαν πουλάκι χωρίς κλάμματα και διαμαρτυρίες. Και η αλήθεια είναι ότι και εγώ το ευχαριστήθηκα να στριφογυρνάω στην κρεββατάρα μου:)
Καιρός λοιπόν να γίνω λίγο πιο ανεξάρτητη και να μάθω να κοιμάμαι χωρίς τον Νικόλα μου. Εκτός απο το ξημέρωμα βεβαίως βεβαίως που θέλει δεν θέλει θα τον φωνάζω να χουζουρεύουμε μεχρι να σηκωθούμε.
Όνειρα γλυκά!
