 |
Είναι χρόνια που σκέφτομαι να γράψω την ανάρτηση αυτή και ακόμη δεν το έχω κάνει.
Δεν το έχω κάνει γιατί δεν το έχω χωνέψει ακόμη και δεν νομίζω ότι θα γίνει τελικά ποτέ αυτό.
Είναι η ιστορία της πρώτης μου εγκυμοσύνης. Δεν αφορά και κανέναν δηλαδή για να πω την αλήθεια. Αλλά ξέρετε μερικές φορές το να μοιράζεσαι πράγματα με αγνώστους σε ξαλαφρώνει λίγο. Άσε που ίσως το διαβάζω μετά από χρόνια και θα γελάω με αυτά που γράφω και επίσης θα μετανιώνω που δημοσιεύω τόσο προσωπικές στιγμές.
Δεν το έχω κάνει γιατί δεν το έχω χωνέψει ακόμη και δεν νομίζω ότι θα γίνει τελικά ποτέ αυτό.
Είναι η ιστορία της πρώτης μου εγκυμοσύνης. Δεν αφορά και κανέναν δηλαδή για να πω την αλήθεια. Αλλά ξέρετε μερικές φορές το να μοιράζεσαι πράγματα με αγνώστους σε ξαλαφρώνει λίγο. Άσε που ίσως το διαβάζω μετά από χρόνια και θα γελάω με αυτά που γράφω και επίσης θα μετανιώνω που δημοσιεύω τόσο προσωπικές στιγμές.
Επίσης είναι η πιο μεγάλη ανάρτηση που έχω γράψει. Είναι και μεγάλη και μελό και γραφική ίσως.
Που λέτε ο γυναικολόγος μου πίνει νερό από μια πηγή που έχει ένα νερό, αμίλητο το λένε. Το πίνουν πολλοί από δαύτους έχω μάθει.
Προφανώς έβλεπε ότι η εγκυμοσύνη μου έμενε πίσω, γιατί με έστελνε για απανωτά Doppler, αλλά δεν μου χε πει κουβέντα. Κάτι είχαμε υποψιαστεί εμείς από τις μετρήσεις αλλά αφού έλεγε όλα καλά, όλα καλά και στο γαλάζιο μας συννεφάκι.
Στο Ίντερνετ δεν πολυ έψαχνα γιατί αν υπάρχει κάτι που μου την σπάει είναι η έκφραση "διάβασα στο Ίντερνετ ότι ..."(καλά υπάρχουν άπειρα πράγματα που μου την σπάνε, μην βαράτε). Πάλι καλά δηλαδή γιατί στην τρέχουσα εγκυμοσύνη που ψάχνω δεν βοηθάει και τόσο!
Που λέτε Παρασκευή ήταν η τελευταία μου μέρα στην δουλειά.
Αμέσως μετά την δουλειά είχα ραντεβού για το τρίτο μου Doppler. Με ζούλαγε από δω, με ζούλαγε από κει και εγώ σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα. Να του ζητήσω να γυρίσει την οθόνη σε έγχρωμο να τραβήξουμε καμία καλή φωτογραφία! Ε με τα πολλά του το λέω του υπερηχογράφου και μου λέει, τι φωτογραφία μαντάμ, εδώ γεννάτε αύριο! Νταξει δεν το πε έτσι ακριβώς άλλα με πιάνετε.
Φεύγουμε εμείς βούρ για τον γιατρό με μαύρες πλερέζες. Θα γεννούσα 31,2 εβδομάδων. Too early που λέει και η γιαγιά μου.
Πάμε στον γιατρό μας, αυτόν με το αμίλητο που λέγαμε, με μούτρα μέχρι το πάτωμα, δακρυσμένα μάτια και τα συναφή.
Εντάξει παιδιά λέει, γεννάμε αύριο με καισαρική, περάστε μια από το μαιευτήριο, να σου κάνουν μια ένεση για τα πνευμόνια που δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη και βοηθάει.
Αχ βαχ εμείς, το ξεφύσημα πήγαινε σύννεφο.
Να σας πω - υψώνει την φωνή - εδώ δεν ήρθατε να σας κάνω τον ψυχολόγο, εντάξει είναι καλή εβδομάδα, σημασία έχει τι κάνουμε από δω και πέρα! ΧΛΑΠ! Αυτός είναι ο ήχος της σφαλιάρας που ένιωσα ότι έφαγα.
Τελοσπάντων, το λέμε στους γονείς και ετοιμαζόμαστε για την Κυριακή. Πάει η μαμά μου πανικόβλητη, μου αγοράζει κάτι καταπληκτικές( πιο απαίσιες δεν παίζει να υπήρχαν) πυτζάμες και τα διάφορα accessories και έτοιμη η Μαργαρίτα!
Στέλνω και ένα μαιλ στη δουλειά του στυλ, ωχ έγινε μαλακία δεν θα μπορέσω να τελειώσω το τάδε που είχα αφήσει ( το διάβαζα τις προάλλες και γελούσα με το πως τι έγραψα).
Με παίρνει τηλ και η αγαπημένη μου θεία που την έχω σαν μαμά και μου πετάει την ατάκα απείρου κάλλους και με στέλνει αδιάβαστη. Μαργαρίτα πες στον γιατρό αν το μωρό δεν είναι καλό να το χάσεις. Η τάδε έχει ένα παιδί έτσι και αλλιώς και ταλαιπωρείται και Μπλα Μπλα.
Θεία μου σε αγαπώ πολύ και καταλαβαίνω γιατί μου το είπες αλλά με έστειλες!
Πάμε λοιπόν νοσοκομείο, μόνοι μας ευτυχώς και μπαίνω.
Ο Δημήτρης μπαινόβγαινε. Απ´ έξω είχε μαζευτεί όλο το σόι, καράβι το φεγγάρι και τα λοιπά.
Εγώ είχα άγχος για την μάνα μου, που ήξερα ότι σιγόβραζε και επίσης ζήλευα που οπότε τους έπαιρνα τηλ ακουγόταν γέλια χαμός. Το γεγονός αυτό κάθε αυτό το είχα αφήσει στην άκρη.
Ο Δημητράκης δίπλα μου είχε ρίξει κάτι ύπνους στο προσκέφαλο... Και μετά λένε για εμένα και τον ύπνο!
Τελοσπάντων μπαίνω να γεννήσω.
Μπουζούκια στο τέρμα και ένας γιατρός, ούτε που τον ήξερα, σε μεγάλα κέφια. Έρχεται μια νεογνολόγος του την λέει για τα μπουζούκια και χαμηλώνουν. Έρχεται και ο ιατρός μου και ξεκινάνε. Χτυπάει το κινητό του γιατρού με ένα ringtone από γερμανική κλασική μουσική. Οοοοο ακούτε γκουχτενμπουχενσουχεν; Ρωτάει ο ένας γιατρός. Μα ναι λέει ο άλλος. Ω mondie. Να πω στην κόρη μου να σας γράψει ένα cd που ξέρει από αυτά.
Εγώ να σκέφτομαι:
- Από μπουζούκια καλύτερα.
- Ποιος είναι πια αυτός ο γκουχτενμπουχενσουχεν;
- Μήπως να ανησυχήσω που κανένας από δαύτους δεν ξέρει να καίει cd?
- Έλεος, ακριβώς σαν το greys anatomy είναι στα χειρουργεία. Που είναι ο Derek;
- Μα καλά αν είναι κάτι επείγον, δεν θα το σηκώσει;
- Άσε καλύτερα να μην το σηκώσει.
- Δεν τον αποσυντονίζει; Α το σήκωσε μια νοσηλεύτρια.
- Μα καλά γιατί νυστάζω τοοοοσο πολύ, έλεος κοπελιά, κρατά τα στραβάδια σου ανοιχτά, γεννάς! Καλά κάνουν και σου λένε για τον ύπνο οι φίλοι σου.
Κάπου εκεί φωνάζω δυνατά στον αναισθησιολόγο.
Έρχεστε λίγοοοοο; Αλα Καρέζη στυλ(not). Με κοιτάνε όλοι πανικόβλητοι, έρχεται ο αναισθησιολόγου και μου λέει αγχωμένος, Τι; Πονάς; Νιώθεις κάτι;
Όχι καλέ του λέω, απλά να νυστάζω, είναι φυσιολογικό; Αν είναι δυνατόν δηλαδή γεννάω! Μήπως μου βάλατε κάτι; Αλήθεια πείτε μου.
Ελέγχει την ρίζα μου αν είναι ξανθιά και αυτή και μου λέει, κοιμήσου αν θες και φεύγει.
Στάνταρντ μου χαν βάλει κάτι.
Anyway βγαίνει το μωρό και μου κάνει ο γιατρός να αυτό, και μου δείχνει από μακρυά ένα μικροσκοπικό άσχημο μπλε πράγμα, είναι ο γιος σου.
Δεν έκλαψα. Είχα άγχος να ακούσω αν κλαίει. Έκλαψε άκουσα. Δεν ένιωσα όλα αυτά που περιγράφουν οι μανούλες τα ωραία.
Έρχεται λίγη ώρα μετά μια μαία, όλο χαρά και μου λέει συγχαρητήρια και το βάρος του μωρού, ένα κιλό και κάτι.
Ο Δημήτρης με βλέπει βγαίνοντας και μου λέει ότι ο γιος μας είναι κούκλος. Η μαμά μου με χαϊδεύει στοργικά, το θυμάμαι. Βλέπω χαμογελαστά ξαδέρφια, την θεία κλπ και ανεβαίνω στο δωμάτιο.
Το παιδί με ασθενοφόρο στο Παίδων για να μην πληρώνουμε αυτά που δεν έχουμε. Τις δυο ώρες που έκατσε στο ιδιωτικό μαιευτήριο 350 ευρώ παρακαλώ!
Η μαμά μου έκατσε όλη νύχτα δίπλα μου. Δεν ήθελα. Όχι για άλλο λόγο αλλά είχα την στεναχώρια μου, είχα και άλλο τόσο άγχος που την έβλεπα δίπλα μου στην άβολη καρέκλα να αγωνιά. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση της, αλλά εγώ είμαι λιιιγο στραβόξυλο και θέλω να είμαι μονή σε καταστάσεις σαν αυτές.
Οι επόμενες 2 μέρες τραγελαφικές. Ερχόντουσαν στο μαιευτήριο να μου ευχηθούνε και εγώ ήθελα να εξαφανιστούν όλοι. Έπρεπε να χαμογελάω, να δείχνω χαρούμενη. Να δέχομαι την παρηγοριά και τις σκέψεις του καθενός για το πόσο καλά θα πάνε όλα. Άκουγα άπειρες ιστορίες για πρόωρα μωρά που τα πήγαν καλά. Δεν ήθελα κανένα δώρο. Ζήτησα να μην μου φέρουν τίποτα. Ειδικά μωρουδιακά! Φοβόμουν μην μείνω με φορμάκια, χωρίς παιδί. Όταν έσκασε ο άντρας μου με κάτι μπλε τριαντάφυλλα και ήταν μπροστά και διάφοροι, ήθελα να ξεσπάσω σε λυγμούς. Αλλά κρατήθηκα. Πάλι καλά τα επόμενα 2 βράδια ήμουν μονή οπότε έκλαιγα κουκουλωμένη με την ησυχία μου. Αν ήμουν μια από τις χαρούμενες μαμάδες δίπλα μου, θα με λυπόμουν. Επίσης ροχάλιζα σαν τρένο, όταν κοιμόμουν. Μου κάναν παρατήρηση την επόμενη μέρα. χαχαχαχα!
Έβγαζα το γάλα με θήλαστρο και οι ηλίθιες-οι επισκέπτες των άλλων κρεβατιών δεν βγαίναν έξω, παρά μόνο κοιτούσαν περίεργα τι είναι αυτό που έχει στο βυζί της η άλλη που κάνει αυτό τον θόρυβο. Γενικά όλη αυτή η κακοτροπία που είχα εκείνες της ημέρες, παρεξηγήθηκε κιόλας, αλλά χέστηκα. Η ψυχούλα μου το ξέρει.
Βγαίνω λοιπόν την τρίτη ημέρα και πάω κατευθείαν στην ΜΕΝΝ του Παίδων. Ήθελα να δω το παιδί μου μπας και νιώσω κάτι άλλο εκτός από στεναχώρια. Αγάπη ίσως; Κάτι από όλα αυτά που άκουγα από άλλες μαμάδες.
Παρένθεση - καλα εεεε πολυ μελό όλα αυτα!!! Δεν είχα αυτό τον σκοπό, ορκίζομαι!
Μπαίνω που λέτε στην αναμονή στον σκοτεινό διάδρομο και βλέπω κάτι γονείς, να μας κοιτάνε με κατανόηση, με λυπημένο βλέμμα, με νόημα. Αργότερα έγινα μια από αυτούς. Χτυπάμε την πόρτα και ζητάει ο άντρας μου να με αφήσουν να μπω γιατί δεν είχε επισκεπτήριο και η γυναίκα του μόλις είχε πάρει εξιτήριο και ήθελε να δει το παιδί της.
Να πω ότι στην ΜΕΝΝ του Αγλαΐα Κυριακού είναι φοβεροί με το επισκεπτήριο. Στα ιδιωτικά έχουν αυστηρό, ελάχιστης διαρκείας επισκεπτήριο.
Αποστειρώνομαι και πάω να δω το παιδί.
Βάζω τα κλάματα, απογοητεύομαι απ´ όλα αυτά τα καλώδια, τους ήχους κλπ. Ο Δημήτρης με κοιτούσε βουρκωμένος. Νταξει μην μπω σε άλλες λεπτομέρειες για την ΜΕΝΝ, απλά να πω ότι ένας στην δουλειά έχει ένα ringtone που κάνει σαν το μηχάνημα που είχαν συνδεδεμένο τον γιο μου και οπότε χτυπάει, 4 χρόνια μετά, με πιάνει ταχυκαρδία.
Τέλος καλό όλα καλά, κάπου σαράντα μέρες μετά τον πήραμε σπίτι μας.
Στο σπίτι δεν ήθελα την βοήθειας κανενός. Δεν το μετάνιωσα στιγμή! Ήθελα να βρεθώ μόνη μου με τον άντρα μου και το παιδί μου. Άλλωστε είχα δει τόσα στην ΜΕΝΝ που είχα απομυθοποίησει τα πάντα. Το μωρό ήταν κουκλί! Στρουμπουλούλι, μικροσκοπικό ούτε 2 κιλά, ήσυχο και το αγαπούσα και του το έδειχνα επιτέλους όπως ήθελα.
Το άγχος με ένα πρόωρο παιδί δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα το έχεις στην άκρη του μυαλού σου. Σε τρώει. Αλλά εμείς σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Είχαμε ένα πολύ καλό μωρό. Χωρίς προβλήματα που είχαν άλλα μωρά. Δεν μπορείτε μα φανταστείτε τι βλέπει κάποιος στα διπλανά πυρεξάκια της εντατικής νεογνών.
Όλα αυτά τώρα είναι μια ανάμνηση και το αγοράκι μου κοιμάται δίπλα μου αυτή την στιγμή και είναι απίστευτος.
Περιμένουμε το δεύτερο μας παιδί. Έλεγα θα ευχαριστηθώ αυτή την εγκυμοσύνη. Απορώ υπάρχει καμία που ευχαριστιέται μια εγκυμοσύνη;
Είμαι μέσα στο άγχος. Συνέχεια σκέφτομαι, τώρα θα μου πει να γεννήσω, τώρα θα μου πει να γεννήσω. Με τα πολλά όμως έχω φτάσει 33 εβδομάδα. Τα σπάω λέμε! Έχω πάλι το πρόβλημα που είχα στην πρώτη εγκυμοσύνη αλλά ο γιατρός είναι αισιόδοξος ότι θα μας τραβήξει ικανοποιητικά μακρυά. Ναι αυτός με το αμίλητο νερό.
Να προλάβω τα σχόλια σας ότι όλα θα πάνε καλά και μα μην έχω άγχος. Η κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Τα κοριτσάκια είναι πιο ανθεκτικά. Όλα καλά θα πάνε.
Σας ευχαριστώ πολύ. Αλήθεια!
Απλά επειδή είμαι άνθρωπος της λογικής και η λογική μου, μου λέει ότι όλα είναι πιθανά, έχω άγχος. Και έτσι επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε πολύ καλά, συνεχώς. Είναι και η κοιλάρα μου τεράστια σε σχέση με την άλλη φορά, και ελπίζω είναι λόγω της μπέμπας και όχι λόγω παρασπονδιών (γκουχου - γχουχου).
Πήρα και 4 φούξια φορμάκια. Και πυτζάμες της προκοπής! Sorry μαμά! Τρίτη του Πάσχα έχω το δεύτερο μου Doppler. Θα είναι σχεδόν 35 εβδομάδων. Ε τι στο καλό καλός αριθμός ακούγεται! Και πολύ κοντά στο 37 που δεν θεωρείται πρόωρος ο τοκετός.
Τι ζητάω 4 βδομαδούλες! Νεράκι θα περάσουν:)
Έρχεστε λίγοοοοο; Αλα Καρέζη στυλ(not). Με κοιτάνε όλοι πανικόβλητοι, έρχεται ο αναισθησιολόγου και μου λέει αγχωμένος, Τι; Πονάς; Νιώθεις κάτι;
Όχι καλέ του λέω, απλά να νυστάζω, είναι φυσιολογικό; Αν είναι δυνατόν δηλαδή γεννάω! Μήπως μου βάλατε κάτι; Αλήθεια πείτε μου.
Ελέγχει την ρίζα μου αν είναι ξανθιά και αυτή και μου λέει, κοιμήσου αν θες και φεύγει.
Στάνταρντ μου χαν βάλει κάτι.
Anyway βγαίνει το μωρό και μου κάνει ο γιατρός να αυτό, και μου δείχνει από μακρυά ένα μικροσκοπικό άσχημο μπλε πράγμα, είναι ο γιος σου.
Δεν έκλαψα. Είχα άγχος να ακούσω αν κλαίει. Έκλαψε άκουσα. Δεν ένιωσα όλα αυτά που περιγράφουν οι μανούλες τα ωραία.
Έρχεται λίγη ώρα μετά μια μαία, όλο χαρά και μου λέει συγχαρητήρια και το βάρος του μωρού, ένα κιλό και κάτι.
Ο Δημήτρης με βλέπει βγαίνοντας και μου λέει ότι ο γιος μας είναι κούκλος. Η μαμά μου με χαϊδεύει στοργικά, το θυμάμαι. Βλέπω χαμογελαστά ξαδέρφια, την θεία κλπ και ανεβαίνω στο δωμάτιο.
Το παιδί με ασθενοφόρο στο Παίδων για να μην πληρώνουμε αυτά που δεν έχουμε. Τις δυο ώρες που έκατσε στο ιδιωτικό μαιευτήριο 350 ευρώ παρακαλώ!
Η μαμά μου έκατσε όλη νύχτα δίπλα μου. Δεν ήθελα. Όχι για άλλο λόγο αλλά είχα την στεναχώρια μου, είχα και άλλο τόσο άγχος που την έβλεπα δίπλα μου στην άβολη καρέκλα να αγωνιά. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση της, αλλά εγώ είμαι λιιιγο στραβόξυλο και θέλω να είμαι μονή σε καταστάσεις σαν αυτές.
Οι επόμενες 2 μέρες τραγελαφικές. Ερχόντουσαν στο μαιευτήριο να μου ευχηθούνε και εγώ ήθελα να εξαφανιστούν όλοι. Έπρεπε να χαμογελάω, να δείχνω χαρούμενη. Να δέχομαι την παρηγοριά και τις σκέψεις του καθενός για το πόσο καλά θα πάνε όλα. Άκουγα άπειρες ιστορίες για πρόωρα μωρά που τα πήγαν καλά. Δεν ήθελα κανένα δώρο. Ζήτησα να μην μου φέρουν τίποτα. Ειδικά μωρουδιακά! Φοβόμουν μην μείνω με φορμάκια, χωρίς παιδί. Όταν έσκασε ο άντρας μου με κάτι μπλε τριαντάφυλλα και ήταν μπροστά και διάφοροι, ήθελα να ξεσπάσω σε λυγμούς. Αλλά κρατήθηκα. Πάλι καλά τα επόμενα 2 βράδια ήμουν μονή οπότε έκλαιγα κουκουλωμένη με την ησυχία μου. Αν ήμουν μια από τις χαρούμενες μαμάδες δίπλα μου, θα με λυπόμουν. Επίσης ροχάλιζα σαν τρένο, όταν κοιμόμουν. Μου κάναν παρατήρηση την επόμενη μέρα. χαχαχαχα!
Έβγαζα το γάλα με θήλαστρο και οι ηλίθιες-οι επισκέπτες των άλλων κρεβατιών δεν βγαίναν έξω, παρά μόνο κοιτούσαν περίεργα τι είναι αυτό που έχει στο βυζί της η άλλη που κάνει αυτό τον θόρυβο. Γενικά όλη αυτή η κακοτροπία που είχα εκείνες της ημέρες, παρεξηγήθηκε κιόλας, αλλά χέστηκα. Η ψυχούλα μου το ξέρει.
Βγαίνω λοιπόν την τρίτη ημέρα και πάω κατευθείαν στην ΜΕΝΝ του Παίδων. Ήθελα να δω το παιδί μου μπας και νιώσω κάτι άλλο εκτός από στεναχώρια. Αγάπη ίσως; Κάτι από όλα αυτά που άκουγα από άλλες μαμάδες.
Παρένθεση - καλα εεεε πολυ μελό όλα αυτα!!! Δεν είχα αυτό τον σκοπό, ορκίζομαι!
Μπαίνω που λέτε στην αναμονή στον σκοτεινό διάδρομο και βλέπω κάτι γονείς, να μας κοιτάνε με κατανόηση, με λυπημένο βλέμμα, με νόημα. Αργότερα έγινα μια από αυτούς. Χτυπάμε την πόρτα και ζητάει ο άντρας μου να με αφήσουν να μπω γιατί δεν είχε επισκεπτήριο και η γυναίκα του μόλις είχε πάρει εξιτήριο και ήθελε να δει το παιδί της.
Να πω ότι στην ΜΕΝΝ του Αγλαΐα Κυριακού είναι φοβεροί με το επισκεπτήριο. Στα ιδιωτικά έχουν αυστηρό, ελάχιστης διαρκείας επισκεπτήριο.
Αποστειρώνομαι και πάω να δω το παιδί.
Βάζω τα κλάματα, απογοητεύομαι απ´ όλα αυτά τα καλώδια, τους ήχους κλπ. Ο Δημήτρης με κοιτούσε βουρκωμένος. Νταξει μην μπω σε άλλες λεπτομέρειες για την ΜΕΝΝ, απλά να πω ότι ένας στην δουλειά έχει ένα ringtone που κάνει σαν το μηχάνημα που είχαν συνδεδεμένο τον γιο μου και οπότε χτυπάει, 4 χρόνια μετά, με πιάνει ταχυκαρδία.
Τέλος καλό όλα καλά, κάπου σαράντα μέρες μετά τον πήραμε σπίτι μας.
Στο σπίτι δεν ήθελα την βοήθειας κανενός. Δεν το μετάνιωσα στιγμή! Ήθελα να βρεθώ μόνη μου με τον άντρα μου και το παιδί μου. Άλλωστε είχα δει τόσα στην ΜΕΝΝ που είχα απομυθοποίησει τα πάντα. Το μωρό ήταν κουκλί! Στρουμπουλούλι, μικροσκοπικό ούτε 2 κιλά, ήσυχο και το αγαπούσα και του το έδειχνα επιτέλους όπως ήθελα.
Το άγχος με ένα πρόωρο παιδί δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα το έχεις στην άκρη του μυαλού σου. Σε τρώει. Αλλά εμείς σταθήκαμε πολύ τυχεροί. Είχαμε ένα πολύ καλό μωρό. Χωρίς προβλήματα που είχαν άλλα μωρά. Δεν μπορείτε μα φανταστείτε τι βλέπει κάποιος στα διπλανά πυρεξάκια της εντατικής νεογνών.
Όλα αυτά τώρα είναι μια ανάμνηση και το αγοράκι μου κοιμάται δίπλα μου αυτή την στιγμή και είναι απίστευτος.
Περιμένουμε το δεύτερο μας παιδί. Έλεγα θα ευχαριστηθώ αυτή την εγκυμοσύνη. Απορώ υπάρχει καμία που ευχαριστιέται μια εγκυμοσύνη;
Είμαι μέσα στο άγχος. Συνέχεια σκέφτομαι, τώρα θα μου πει να γεννήσω, τώρα θα μου πει να γεννήσω. Με τα πολλά όμως έχω φτάσει 33 εβδομάδα. Τα σπάω λέμε! Έχω πάλι το πρόβλημα που είχα στην πρώτη εγκυμοσύνη αλλά ο γιατρός είναι αισιόδοξος ότι θα μας τραβήξει ικανοποιητικά μακρυά. Ναι αυτός με το αμίλητο νερό.
Να προλάβω τα σχόλια σας ότι όλα θα πάνε καλά και μα μην έχω άγχος. Η κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Τα κοριτσάκια είναι πιο ανθεκτικά. Όλα καλά θα πάνε.
Σας ευχαριστώ πολύ. Αλήθεια!
Απλά επειδή είμαι άνθρωπος της λογικής και η λογική μου, μου λέει ότι όλα είναι πιθανά, έχω άγχος. Και έτσι επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε πολύ καλά, συνεχώς. Είναι και η κοιλάρα μου τεράστια σε σχέση με την άλλη φορά, και ελπίζω είναι λόγω της μπέμπας και όχι λόγω παρασπονδιών (γκουχου - γχουχου).
Πήρα και 4 φούξια φορμάκια. Και πυτζάμες της προκοπής! Sorry μαμά! Τρίτη του Πάσχα έχω το δεύτερο μου Doppler. Θα είναι σχεδόν 35 εβδομάδων. Ε τι στο καλό καλός αριθμός ακούγεται! Και πολύ κοντά στο 37 που δεν θεωρείται πρόωρος ο τοκετός.
Τι ζητάω 4 βδομαδούλες! Νεράκι θα περάσουν:)
Με ρώτησε ο γιατρός με τι τρόπο θέλω να γεννήσω. Του είπα με φυσιολογικό, αν και τον φοβάμαι σε σχέση με την καισαρική που άκουγα και την μουσικούλα μου:) Αλλά από την άλλη θέλω να νιώσω και την εμπειρία που όλες λένε ότι είναι μοναδική. Ελπίζω όχι μοναδική με τον άσχημο τρόπο! Και φυσικά θα ζητήσω επισκληρίδιο. Ας κάνουν άλλες τις γενναίες και υπομονετικές, εμένα με πάει ναααα να πονάω τόσες ώρες που ακούω!
Αυτά τα λίγα για σήμερα:) Εν αναμονή να ξαναγεμίσουμε το λίκνο της φωτογραφίας!
