Παιδιά δύσκολα στο φαγητό

via

Το παιδί μου είναι εύκολο στο φαγητό. Το λέω αυτό γιατί έχω δει πολύ χειρότερα. Παρακαλετά, αεροπλανάκια, βόλτες με το αμάξι και χίλια δυο κόλπα μπας και το παιδί φάει μια μπουκιά. Ο Νικόλας είναι από τα παιδιά που ξέρει τι θέλει και αν κάτι δεν του αρέσει δεν θα το δοκιμάσει, δεν θα το φάει. Και να πω την αλήθεια μου αρέσει αυτό. Ο λόγος που δεν με ενοχλεί είναι ότι, δεν θα το φάει αλλά θα ζητήσει κάτι άλλο, οπότε δεν θα μείνει νηστικός.
Όχι φυσικά ότι και εμείς πολλές φορές δεν του κάνουμε τα καπρίτσια για να φάει. Είναι πολλές φορές που για να φάει, είχαμε ανοιχτή την τηλεόραση, με την αγαπημένη του εκπομπή. Παρακαλετά όμως, χορευτικά, αεροπλανικά κλπ, τουλάχιστον εμείς οι γονείς του, δεν κάναμε.
Βέβαια τα γράφω αυτά με την σιγουριά και ελαφρότητα μιας μαμάς που γενικά είχε εύκολο παιδί. Είμαι σίγουρη ότι αν ήταν δύσκολος στο φαγητό θα τα έγραφα διαφορετικά :)
Όπως και να'χει, όταν έπεσα στο παρακάτω άρθρο, μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ.


Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να έχει κάποιες γευστικές και ποσοτικές προτιμήσεις.

Το παιδί διαμορφώνει την προσωπικότητά του και δοκιμάζει τα όρια των γονιών του έτσι ώστε να αναπτυχθεί γνωστικά. Συνεπώς η διαφοροποίησή του από τις επιθυμίες των γονιών είναι σημαντική για την ανάπτυξη της αυτονομίας του.

Τα 2/3 των παιδιών έως 6 ετών χαρακτηρίζονται ως δύσκολα στο φαγητό.

Η άρνηση του φαγητού στην παιδική ηλικία δεν σημαίνει απαραίτητα πιθανή διατροφική διαταραχή. Τις περισσότερες φορές είναι μια κακή συνήθεια των παιδιών που δημιουργείται όταν οι γονείς αποτυγχάνουν να καθιερώσουν ένα πρόγραμμα διατροφής. Εξαιρώντας πιθανές οργανικές παθήσεις που μπορεί να ευθύνονται για τη δυσκολία πρόσληψης τροφής, τις περισσότερες φορές η άρνηση της τροφής είναι απλώς μια διαμάχη με τον γονιό.

Μερικά παιδιά παρουσιάζουν κρίσεις υπερβολής. Για παράδειγμα, μπορεί να καταναλώνουν μερέντα επί 2 εβδομάδες. Αυτό δεν θα βλάψει ένα παιδί που γενικά τρέφεται σωστά.

Τα καπρίτσια αυτά είναι φυσιολογικά και αναγκαία στην πορεία ανάπτυξης του παιδιού.

Τεχνικές αλλαγής συμπεριφοράς

1. Αποφύγετε τις συγκρούσεις την ώρα του φαγητού, όπως επίσης τα παρακάλια και τις δωροδοκίες. Διαφορετικά επιβεβαιώνετε ότι το φαγητό καταναλώνεται μόνο με το ζόρι.
2. Συζητήστε με το παιδί και συμφωνήστε ότι το παιδί έχει δικαίωμα να αρνηθεί το φαγητό αλλά δεν έχει δικαίωμα να καταναλώσει κάτι άλλο πέραν από αυτό που του προσφέρει ο γονιός. Αφήστε τη πείνα να λειτουργήσει ως φυσική συνέπεια.
3. Δώστε χρόνο στο παιδί να βαρεθεί τη διαμάχη χωρίς να ασκείτε πίεση.
4. Χρησιμοποιείστε εικόνες, παραμύθια και παραδείγματα.
5. Εντάξτε το παιδί στην διαδικασία προετοιμασίας του φαγητού.
6. Η συνοδεία του παιδιού στο μανάβη είναι μια θαυμάσια εκπαιδευτική εμπειρία. Το παιδί μπορεί να επιλέξει ένα οποιοδήποτε λαχανικό που θα ήθελε να δοκιμάσει. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα φάει αυτό που θα επιλέξει.
7. Μη πτοείστε από την άρνηση του παιδιού να φάει ένα συγκεκριμένο είδος τροφής. Σε καμία περίπτωση μη το αφαιρέσετε από το διαιτολόγιο του. Δοκιμάστε διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος της ίδιας τροφής που το παιδί απορρίπτει. Για παράδειγμα, τα περισσότερα παιδιά αρνούνται να καταναλώσουν ρεβίθια αλλά αρέσκονται σε ρεβιθοπουρέ. 
8. Αποφύγετε χαρακτηρισμούς του παιδιού όπως «δύσκολο στο φαγητό», «επιλεκτικό», «λαίμαργο» «βουλιμικό» και λοιπά, γιατί το παιδί ταυτίζεται.
9. Αδιαφορήστε για την αρνητική συμπεριφορά των παιδιών σχετικά με το φαγητό και ενθαρρύνετε τη θετική συμπεριφορά με ενίσχυση. Καλό είναι η ενίσχυση να μην είναι τροφή αλλά κάτι άλλο όπως αυτοκόλλητα, μια βόλτα κτλ.

Πηγή: daniilidou.gr