 |
| Πηγή |
Την Κυριακή το πρωί με συγκίνησε ο μικρός μου. Βλέπαμε στον υπολογιστή, ένα παραμύθι του Τριβιζά, "Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι".
Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης ονειρεύεται να αγγίξει ένα αστεράκι, αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειές του δεν τα καταφέρνει. Ώσπου ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, καθώς βγαίνει από την ποντικότρυπά του, βλέπει στη μέση του σαλονιού ένα στολισμένο έλατο και στην κορυφή του έλατου ένα ασημένιο αστεράκι. Μια τέτοια σπάνια ευκαιρία δεν πρέπει να τη χάσει…
Το πρώτο ελληνικό παραµύθι που έγινε τρισδιάστατο κινούμενο σχέδιο (ΕΡΤ-Time Lapse Pictures).
Στο παραμύθι λοιπόν, αυτό το ποντικάκι, μέσα στην ποντικότρυπα του, μένει με τον παππού του. Ο Νικόλας όταν το είδε αυτό, του έκανε εντύπωση και άρχισε να μου κάνει διάφορες ερωτήσεις.
- Που είναι η μαμά του;
- Που είναι ο μπαμπάς του;
- Δεν έχει γονείς αυτό το παιδάκι;
- Δηλαδή είναι μόνο του;
Και όσο έκανε ερωτήσεις, έπαιζε στο background, η απαλή, συγκινητική μουσική του παραμυθιού, και έκλαιγε και το ποντικάκι που δεν μπορούσε να πιάσει το αστεράκι. Ε δεν ήθελε και πολύ ο καημενούλης μου, άρχισε να κλαίει!
- Θέλω το ποντικάκι να έχει γονείς. Θέλω να το αγαπάνε και να έχει σπίτι και να μην είναι μόνο του. Και θέλω να πιάσει το αστεράκι. Θέλω και εγώ να έχω εσένα και τον μπαμπά και να πιάνω αστεράκια.
Και να τα αναφιλητά και να το κλάμα! Δεν ήξερα τι να κάνω. Τι να του εξηγήσω και τι να του πρωτοπώ! Έβαλα το παραμύθι στο τέλος, εκεί που επιτέλους αγγίζει το αστεράκι το ποντικάκι, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Τον πήρα αγκαλιά και άρχισα να του εξηγώ ότι όλα τα παιδάκια έχουν γονείς, αλλά κάποιες φορές, μερικά παιδάκια, πρέπει να φανούν δυνατά, πιο δυνατά από τα υπόλοιπα και να μείνουν χωρίς τους γονείς τους. Μπορεί να χρειαστεί να μείνουν χωρίς την μαμά ή χωρίς τον μπαμπά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μόνα τους. Σημαίνει ότι θα τα αγαπάνε ακόμη πιο πολύ.
Μπααα ότι και να του έλεγα χειρότερα τα έκανα... Στο τέλος του είπα ότι η μαμά και ο μπαμπάς τον αγαπάνε παααρα πολύ, ότι ποτέ δεν θα τον αφήσουμε μόνο του και ότι όλα τα παιδάκια έχουν μαμά και μπαμπά!
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι του εξηγούσα. Είναι ακόμη μικρός και η τρυφερή του ψυχούλα δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει τέτοια πράγματα. Άραγε σε ποια ηλικία, θα πρέπει να του εξηγήσω τέτοιες καταστάσεις; Πότε πρέπει να μάθει, για παιδάκια που δεν έχουν, για διάφορους λόγους, την οικογένεια που αυτός θεωρεί φυσιολογική; Πότε πρέπει άραγε, να μάθει και άλλα πράγματα όπως η αναπηρία, η διαφορετικότητα;
Δεν θα ήθελα, ποτέ μα ποτέ το παιδί μου να μιλήσει άσχημα και να πληγώσει έναν άλλον άνθρωπο που είναι διαφορετικός. Γιατί τα παιδιά είναι σκληρά και δεν θέλω να είναι έτσι. Ξέρω κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα αποφύγω. Ίσως λίγο πιο μετά, πάρουμε κάποια βιβλιαράκια.
Εσείς σε ποια ηλικία προσπαθήσατε να εξηγήσετε στα παιδιά σας, τέτοιες έννοιες;
