Το Σάββατο γελούσα μόνη μου με τις σκέψεις μου. Ήμουν με τον Νικόλα και περνούσαμε έξω από μια μονοκατοικία στο διπλανό σπίτι και ο σκύλος που είχαν άρχισε να γαβγίζει. Ο μικρός κατατρόμαξε. Γατζώθηκε επάνω μου και άρχισε να με ρωτάει. "Μαμά είναι καλός ο σκύλος αυτός ε;ε;"
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αρχίσω να φωνάζω στην γειτόνισσα που μας έχει σπάσει τα νεύρα με τον σκύλο της που γαυγίζει συνέχεια, αλλά συγκρατήθηκα.
Άρχισα να του εξηγώ ότι πρέπει να αγαπάμε τα ζώα, ότι δεν είναι κακά, απλά να αυτός ο σκύλος είναι φύλακας και τώρα μας φωνάζει για να προστατεύσει το σπίτι του. Ότι δεν πρέπει να χαϊδεύουμε τα ζώα αν δεν ρωτήσουμε πρώτα μπλα μπλα μπλα.
Αφού του τα πα, μετά σκεφτόμουν από μέσα μου.
Μα πόσο καλή μαμά είμαι επιτέλους;
Τι ωραία που τα είπα στο παιδί μου. Είμαι φοβερή. Ένοιωθα περήφανη ότι του δίδαξα κάτι. Ε και εκεί είναι που έβαλα τα γέλια με τον εαυτό μου.
Γέλασα γιατί δεν είναι η πρώτη φορά μου μου συμβαίνει αυτό. Δηλαδή να κομπάζομαι στον εαυτό μου για το τι ωραία που του τα λέω και του τα εξηγώ. Μάλιστα μου έχει συμβεί και το εξής. Να κάνει ο Νικόλας μια σκανταλιά, εγώ να φέρομαι εντελώς αντιπαιδαγωγικά φωνάζοντας και μετά από λίγη ώρα συνέρχομαι, σκύβω στο ύψος του και μεταμορφώνομαι στην καλή μαμά, που ήρεμα του εξηγεί ότι δεν κοπανάμε το ψυγείο με την σιδερένια κουτάλα αγόρι μου. Η παλαβή! Που αν με έβλεπε κανείς θα έλεγε, εεεε κοπελιάααα ποιον πας να κοροϊδέψεις;
Εσάς δεν σας έχει συμβεί; Τι στο καλό μετά από τόση αυθυποβολή νομίζω ότι στο τέλος θα τα κάνω πιο "σωστά". Άλλωστε γονιός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σωστά;
Πάντως έχει πολύ πλάκα, αν το σκεφτείς... Μην θυμηθώ και τις φορές, που ο άντρας μου πάει να διαχειριστεί μια κατάσταση με τον μικρό και δεν τα καταφέρνει. Τότε πιάνω τον εαυτό μου να μπαίνει στο δωμάτιο με ύφος "Είμαι και γ...ω τις μανάδες, φύγε τώρα να αναλάβω εγώ!". Και φυσικά τρώω τα μούτρα μου και ουκ ολίγες φορές καταλήγω να τον καλμάρω με σοκολάτες και πατατάκια!
Περνάνε και από το δικό σας μυαλό τέτοιες σκέψεις;
